بگذارید اینطور بپرسم: مگر کیروش، مربی تیم ملی فوتبال جمهوری اسلامی ایران عرق نمیخورد؟ نمیرقصد؟ مگر برانکو و شفر نمازشب میخوانند و روزه میگیرند و اصولگرا و ارزشی و انقلابی هستند؟!
مرحوم آیت الله خزعلی، پدر مهدی خزعلی، در بازیهای مقدماتی جام جهانی ۹۸ در حمایت از مایلی کهن او را یک زیارت عاشورا و دعای کمیل خوان توصیف کرده بود که در آن مقطع به جای او، تومیسلاو ایویچ، یک عرق خور کروات را آوردند! تیم ایویچ در یک بازی دوستانه ۷ گل خورد، جلال طالبی را آوردند که بازی دیگری را برد. به همین راحتی فرمول پیروزی را مسلمان بودن میدانست.
اگر این منطق و دست فرمان صحیح بود، امروز نباید به کیروش و شفر و برانکو میرسیدیم. حالا که به درستی رسیدیم پس گیردادنهای بی مورد و بی ربط چرا؟ خب برقصد، بخورد، نماز نخواند، اما خوب بازی کند، بتواند تیم ملی را در جام جهانی سرافراز کند؛ دیگر چه میخواهیم؟
ای کاش بسیاری از مدیران مملکت در کار خود تخصص و تجربه داشتند، حتی اگر هر کارهی دیگری بودند که نه به ما مربوط است و نه به کارشان لطمه میزد. مثلا میگویند فلانی تریاکی است، این به کار او صدمه میزند یا نه؟ اگر ربطی به کار او ندارد، پس به خودش مربوط است. وضعیت کاوه مدنی هم همین است.
تا کی میخواهیم در مسایل خصوصی آدمها دخالت کنیم اما کار و تخصص او مهم نباشد و یا در اولویت چندم باشد؟
مملکت در شرایطی نیست که هی آدمهای متخصص را به بهانههای بی ربط کنار بزنید. لااقل بگذارید کمی در اقتصاد و محیط زیست و مسایلی که با بحران مواجهیم به وضعیت بهتری برسیم و بعد قلع و قمع بفرمایید. اگر شعار حمایت از کالای ایرانی سر داده شده، برای عملی کردن آن تخصص را بالای سر بگذاریم.
اگر من مسوول بودم، مدیر متخصص از خارج وارد میکردم و جایگزین مدیران بی تخصصی میکردم که با روابط فامیلی و باندی و سیاسی روی کار آمدهاند.
درد ما این است که مشتی غیرمتخصص بر بسیاری از صندلیهای مدیریت کشور نشستهاند، وگرنه شما وقتی موبایل خارجی دست گرفتهای، وقتی از این همه تکنولوژی خارجی استفاده میکنی، مگر میپرسی که تولیدکنندهی اینها میرقصند و عرق میخورند یا نه؟ مگر وضعیت محیط زیست در کشورهایی که مسوولان محیط زیستشان پیراهن یقه آخوندی ندارند و عرق میخورند و میرقصند و نماز نمیخوانند و مسلمان نیستند و اصولگرا نیستند و ارزشی و انقلابی نیستند، بدتر از ماست؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر