این خشونت ها با انقلاب فرهنگی وشروع جنگ هشت ساله ایران وعراق وسپس با وقایع سال شصت شدت یافت و سرانجام با اعدام های دسته جمعی سال ۶۷ به اوج خود رسید.
تجزیه وتحلیل وگمانه زنی های جامعه حول این خشونت دهشتناک، پس ازانتشارنوارصحبت های آقای منتظری دامنه ای گسترده یافت. اگرتاکنون جنبش دادخواهی وجنبش حقوق بشرپیگیردادگاهی شدن عاملان خشونت بودند، پس از پخش گسترده این نوار و عمومیت یافتن این بحث، طیف های جدیدی نیزدرتحلیل وگاه توجیه آن دوران مباحثی را طرح کرده اند.
رویکرد های جدید برپایه سه نظریه اصلی شکل گرفته است. نظریه ای با این استدلال که خشونت ذاتی انقلاب است جبرانقلابی را توجیهی براعمال این خشونت ها می داند. این رویکرد هرچند ظاهرا این معنا را می رساند که انقلاب همان قدر زیباست که بی رحم است اما درواقع تمام بی رحمی های انقلاب را می پذیرد.