محمد قوچانی
از روزنامه سینما، شماره ۱۴۴، مسلسل ۱۲۲۲ دوشنبه ۲۳ فروردین ۱۳۹۵ سرمقاله و تیتر یک به همان اندازه که سینمای ایران از فقر سناریو رنج می برد ، تلویزیون ایران هم از فقر سردبیر رنج می برد و برخلاف سینمای ایران که کارگردانانش از نویسندگانش بهترند ، در تلویزیون ایران این همتای مقام کارگردان در سینما ، یعنی سردبیر است که کیمیاست.
گفته اند که هر روزنامه / رسانه ای طعم سردبیرش را می دهد و روزنامه /رسانه ای که سردبیر نداشته باشد هیچ طعمی نمی دهد . مشکل رادیو و تلویزیون ما این است که سردبیر ندارد . هیچ شبکه ای به معنای دقیق کلمه؛ سردبیری نمی شود و انگیزه رقابت با شبکه دیگر را ندارد. چند برنامه موفق مانند ۹۰ و خندوانه و ...هم چون سردبیر دارند و اتاق فکر و انگیزه رقابت ، سرپا هستند اما درست به اندازه همین سردبیران افرادی از درون و بیرون سازمان وجود دارند که آنها را از پا درآورند مانند تلاش برای حذف "هفت" (فریدون جیرانی) و "مردم ایران سلام" (محمد رضا شهیدی فر ) و شب شیشه ای ( رضا رشید پور ) و ....که همه در نوع خود برنامه های موفقی بودند چون طعم سردبیرانشان را می دادند و البته متاسفانه قربانی همین ستاره سازی شدند در کشوری که ستاره شدن گناه است و همه شما را به سوی عادی سازی و معمولی شدن و درویش مابی و نهان روشی سوق می دهند.
با وجود این اگر نخواهیم فقط تلخ اندیشی کنیم باید از رویکرد نسل تازه برنامه سازی در صدا و سیما استقبال کنیم و برنامه هایی مانند صدبرگ، چرخ و ۱۸۰ درجه را به فال نیک بگیریم . برنامه هایی که سردبیر دارند. بدون شک شم و سابقه ی مطبوعاتی منصور ظابطیان ، برادران صفاریان و سید مرتضی فاطمی در این توفیق مهم بوده است . فاطمی در سردبیری مجله پنجره هم نشان داده بود که به عنوان نسل تازه روزنامه نگاران اصولگرا نمی خواهد فقط از دریچه ایدیولوژی به روزنامه نگاری بنگرد و می داند ذات ژورنالیسم به عنوان یک تکنولوژی فرهنگی ، بر تکثرگرایی بنا شده است . اگر مهدی نصیری و وحید یامین پور یا امید روحانی و کیومرث پور احمد ساعتها هم روبرو هم می نشستند برنامه جذابی نمی شد که خلق دوقطبی ها و دوگانه ها کار را جذاب می کند آن هم در برنامه ای که به صراحت از جناح بندی حزب اللهی / روشنفکر در دهه ۶۰ و ۷۰ حرف می زند. من با وجود نقدهای جدی که بر رفتار بخشهای خبری و سیاسی صدا و سیما به خصوص در برخورد با دولت و جبهه اصلاحات دارم فکر می کنم اقایان سرافراز و پور محمدی به جای گله از کمبود بودجه اگر بدنه مطبوعاتی کشور را وارد کار (نه کارمندی ) با صدا و سیما کنند و دل از بورکراسی و بدنه کارمندی خود بکاهند و برنامه های صدا و سیما را برون سپاری کنند و خود تنها وظیفه نظارت را برعهده بگیرند
بسیار موفق تر از یک تلویزیون دولتی خواهند شد و با درآمد اگهی می توانند خود را اداره کنند . واقعیت این است که از زمانی که دولت پهلوی تلویزیون خصوصی را دولتی کرد تا امروز با همه احترامی که باید برای کارمندان صدا و سیما قایل شد ، این نهاد به آن اندازه که فربه شده، کارآمد نشده است و بلای دولتی بودن افت جانش شده که فقر نگاه ژورنالیستی هم یکی از نمادهای آن است. تمام توفیق نسبی شبکه های ماهواره ای در این سالها جذب روزنامه نگاران موفق و حتی متوسط و اداره ی آنان ذیل یک نگاه ژورنالیستی و سردبیری قوی بود . ما با صدا و سیما در دید سیاسی اختلاف داریم اما در ایجاد یک فضای امن فرهنگی برای مخاطب و خانواده ایرانی که در معرض تهدید سبک زندگی دگرباشانه است چرا نتوان در همین رادیو و تلویزیون میهنی برنامه های سرگرم کننده ، تفکر برانگیز و پر مخاطب ساخت؟ موقع پخش ۹۰ و خندوانه و شب کوک و حتی همین هفت (با اجازه بهروز افخمی ) به شدت حراف چند نفر به من و تو یا bbc نگاه می کنند ؟ چرا سریالی مثل "شهرزاد" یا برنامه ای مثل" دید در شب" از صدا و سیما نمی تواند پخش شود؟ ای کاش اقایان سرافراز و پورمحمدی یک بار امتحان کنند و هنگام پخش برنامه شصت دقیقه از bbc فارسی، برنامه "دید در شب" و هنگام پخش سریال گوزل از شبکه gem سریال شهرزاد را پخش کنند تا احیای صدا و سیما را به چشم ببینند .وقتی شب کوکِ کپی شده از استیج، مخاطب دارد و وقتی فریدون آسرایی می تواند روی صحنه، رونق را حداقل از رها اعتمادی بگیرد ، چرا امساک می کنیم؟ ای کاش همتای مدیران شبکه های مختلف ، سردبیرانی وجود داشتند که انگیزه رقابت داشتند و می خواستند به قول معروف پوز حریف را به خاک بمالند ! ای کاش نصف و حتی یک دهم کسانی که در صدا و سیما کارمند داریم و مدیر ، روزنامه نگار داشتیم که برای به دست اوردن یک داستان خوب برای گزارش ، روایت و گفتگو می جنگیدند ...ای کاش با فشار مردان نیمه پنهان!!! همین میزان حداقل جرات و جسارتی که در مدیران جدید صدا و سیما هست، نخشکد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر