نه به اخلاق اطاعت و فرمانبری

        فیروز نجومی

پس از انتخابات، حالا چه؟ از اینجا ببعد، بکدام دور نما باید بنگریم؟ بکدام سوی باید برویم؟ آیا چشم اندازی هم داریم؟ در آینده چه چیزی را انتظار باید داشته باشیم؟ بچه چیزی میتوانیم امید ببندیم؟ آیا نتایج انتخابات بارقه ای از نور براین دل نکرانیها پاشیده است؟

آیا "پیروزی" اصلاح طلبان- اعتدال کرایان باضافه "مستقل" ها، اگر بتوان راه یافتن این بخش از جامعه را به "مجلس شورای ولایت،" پیروزی خواند، گامی ست بسوی تضعیف الیگارشی روحانیون و پاسداران؟ آیا اعتدال گرایان و اصلاح طلبان میتوانند درختی بکارند که میوه اش چیزی باشد بجز تسلیم و اطاعت، بجز خشونت و بیرحمی و انتقام ستانی؟ 

بعضا در شیپور پیروزی چنان میدمند گویی که مردم بارگاه استبداد مضاعف دین و قدرت را واژگون نموده و چند قدمی بیشتر با "مردم سالاری" واقعی، فاصله نداریم. انگار که حضرت ولایت گوشه عزلت بر گزیند و دستهای خودکامه اش از مجلس و شورای ولایت و مجلس خبرگان، کوتاه خواهد گردید؟ با وجود ولایت و نیروهای دوزخی ای که در اختیار دارد، آیا براستی میتوان انتظار تحول و دگرگونی در ساختار دین و قدرت را داشت؟ بیا و ببن، بعضا، از شادی و شعف در پوست خود نمیگنجند. که چه میگویید، این انتخابات بیانگر رشد و بلوغ نظام است،

 نظامی که در سال 88 بحرانی بس خطرناک را در پشت سر نهاده و ظرفیت حل تضاد های درونی را نه از راه حذف بلکه بطرق مسالمت آمیز کسب کرده است. این انتخابات توانمندی های نظام و مردم را به معرض نمایش گذارد و نشان داد که مردم برای تغییر و دگرگونی سیاسی و اجتماعی شرکت در انتخابات را بر خانه نشستن و شهادت در میدان انقلاب ترجیح میدهند.

برخی دیگر، تعبیراتی اگرچه مثبت، اما، بیطرفانه تری از انتخابات ارائه میدهند. که انتخابات منفذی را میگشاید و به ملت اجاز میدهد نفسی از سینه بر آرند و خواست ها شان را بیان کنند، حتی اگر با زبانی الکن، با زبانی که عادت کرده است در انکار حقیقت و بسوی قدرت بچرخد. هرچند نا برابر و ناعادلانه و غیر دمکراتیک، انتخابات ابزاری است که پیوسته مردم توانسته اند از طریق آن به نظام و در راس آن به ولایت این پیام را ارسال نمایند که ما از افراطیون بیزاریم، از جنگ و دشمنی با کشورهای همسایه و قدرتهای جهانی بیمناکیم. که ما کار و مسکن میخواهیم. از فقر و عقب ماندگی میخواهیم نجات پیدا کنیم و بیش از این در منجلاب انحطاط و تباهی اخلاقی فرو نغلتیم. این بدان معنا نیست که این انتخابات را میتوان با انتخابات کشورهای دمکراتیک مقایسه نمود و به آن اعتبار داد. نهایتا بساط این انتخابات و قانون ولایت باید بر چیده شود. آما، همین انتخابات نیز پیوسته برای نظام مخاطره انگیز بوده است.

چرا که ضعف درونی و صدمه پذیر بودن نظام را آشکار میسازد و ساخته است. باین دلیل است که تنش و تشنج در درون نظام حاکم تشدید میشود، چون چگونگی بقای نظام مطرح است، افراط و یا اعتدال، انقلاب یا اصلاحات؟ افزوده براین هرگاه انتخابات این منفذ تنفسی را گشوده است مردم نشان دادند، اراده آنها نفی اراده ولایت است نه وحدت با آن. در دو دوره انتخابات ریاست جمهوری 76 و 80 مردم باصلاحات و قانونمند سازی جامعه رای دادند. در انتخابات 88 بود که تضاد رای مردم با رای ولایت فقیه باوج خود رسید و بیک جنبش بزرگ اعتراضی تبدیل گردید، جنبشی که نظام با ابزار خشونت وبیرحمی سرکوب نمود و باین ترتیب لکه ننگی بر دامن مطهر ولایت نهاد، زدوده ناشدنی. بنابراین، هر انتخاباتی میتواند ثبات رژیم را متزلزل نموده و تضاد درونی حکومت را تشدید نماید.

تصویری بسی بسیار پسندیده، اما، بعید بنظر میرسد تکرار انتخاباتی که بر ساخته دست فقاهت است، بتواند جامعه ما را به سر منزل مقصود برساند، به رهایی و آزادی، بخود فرمانی و خود آئینی. اگر انتخابات زمانی رنگ و بویی داشت- که آگرهم داشت،کاذب بود- امروز به یک بار سنگین بر دوش مردم تبدیل گردیده است. اگر نتوان گفت که صد در صد رای دهندگان از سر ترس، نگرانی، اضطراب، از سر نیاز به امنیت، رای میدهند، اما، بدون تردید بخش عمده ای ازجامعه بیکی یا همه این دلایل بپای صندوق میروند.

آری، شک نباید داشت که شرکت در انتخابات در عین بی میلی، تنها در خدمت خفظ خویشتن است در آینده ای نا معلوم. در دلانهای پر پیچ و خم حکومت اسلامی، مهر انتخابات میتواند بسی بسیار راهگشا باشد. پس شرکت در انتخابات از سر دوراندیشی ست و کنشی عقلانی اگر بخواهی مهر انتخابات را در شناسنامه خود داشته باشی برای روز مبادا.

افروده بر این، آنچه را که رژیم دین بعنوان انتخابات راه اندازی میکند، لزوما نباید انتخابات خواند.

چرا که بدرستی معلوم نیست از میان چه کسانی را باید برگزید و بچه دلیل و مناسبتی باید رای داد. اگر همه ی نامزدهای انتخاباتی از غربال شورای نگهبان رد شده اند، چه تفاوتی میکند که مرد لباس آبی را برگزینی و یا آنکه لباس زرد به تن دارد؟ صلاحیت آنها همه احراز شده اند. چه جای نگرانی ست. این بدان معناست رای ای که مردم بصندوق میریزند، نه بازتابنده اقتدار یک رای است و نه بیانگر هوش و ذکاوت و زیرکی رای دهنده. انتخابات بجای اینکه میدانی باشد برای شناخت معضلات اجتماعی، برای بحث رهکارها و پیشنهادها و برنامه ها و سیاست ها، فرصتی میشود برای برگزاری جشن "بیعت " یعنی تایید و تجدید عهد فرمانبران با فرمانروای نهایی، ولی فقیه، و نیز تصدیق ناتوانی و نابینایی فرمانبران.

در انتخابات فقاهتی چیزی که در آن جایی ندارد فعالیتهای انتخاباتی ست، رقابت برای جلب بیشتر مردم با بر گزاری های سخنرانیها، میتینگها و آگاهانیدن مردم از طریق بکاری گیری ابزارهای رسانه ای. بنابر قانون، نامزدهای انتخاباتی مجاز اند که یکهفته به فعالیتهای انتخاباتی دست بزنند. روشن است آن یکهفته فعالیت هم برای خالی نبودن عریضه است، چون تهی از هرگونه معنایی است وقتی آزادی بیان در اسارت بسر میبرد. مضافا، همه نامزدها داری یک التزام و تعهد هستند و آن التزام و تعهد به ولایت فقیه است نه به ملتی که آنها را بر میگزیند. از اینرو همه همسوی اند و یکسان. بسی بسیار طبیعی ست که نماینده ای که به مجلس شورای ولایت راه پیدا میکند نسبت به ملت و مطالبات ش احساس مسئولیتی نکند.

تا کنون در کدامیک از 9 دوره گذشته، مجلس هرگز نشان داده است که به ملت و بهزیستی و آسایش و رفاه و ارامش مردم وقعی نهاده است. در خور ولی فقیه و اراده است که باید قانونریزی نمود، چشم اندازهای اوست که باید اجرا گردد. برجام را یکی از دستآوردهای دولتی میدانند که با 19 میلیون رای مردم بروی کار آمده است. در اینجا اگرچه سند و مدرکی نتوان اراده داد، اما مهندسی ریاست جمهوری حسن روحانی و برنامه برجام را باید بازتاب اراده ولی فقیه خواند. چرا که ولی فقیه دوم، علی خامنه ای، بمانند ولی فقیه اول، مقدسترین امام ها، متوجه شد که باید جام زهر را بنوشد و گرنه بدو مینوشانند و از منبر قدرت بزیر کشیده میشوند.

بعضا، عدم راه یابی آیت الله محمد یزدی، رئیس مجلس خبرگان جاری و مصباح یزدی به مجلس خبرگان را ناشی از رای مردم و تاثیر آن در تعین سوی و جهت نهادی می پندارند که مهمترین وظیفه را بعهده دارد، نهادی که رهبر آینده و ولی فقیه را بر میگزیند. البته این پیروزی را میتوان به آبی تغبیر کرد که بر روی آتشی سوزان می پاشند و یا همچون پستانکی که کودک را آرامش میبخشد. چرا که باید پرسید مگر چه کسانی بجانشینی آیت الله های افراطی وارد مجلس خبرگان میشوند؟ 

مسلم است که نه از "حزب زحمتکشان" بر خیزند و نه از "حزب خلق مسلمان" و نه از "کموله کردستان،" فقطه به منطور مثال. آیا آقای هاشمی رفسنجانی و پیروانش، همان چیزیست که میخواهیم؟ حالا معما سالخورده نظام عرضه کننده نسخه نرم اسلام گردیده است؟ آیا جای تاسف نیست اگر به این خفت تن دهیم؟ این نگارنده در جای دیگر گفته است که رای دادن در حکومت اسلامی تن بخفت دادن است. وقتی که ما به گزینش از میان آن کسانی که برای ما بر گزیده اند، تن میدهیم، نمیتوانیم ادعا کنیم که زیر بار خفت و خواری نرفته ایم و تن بحقارت نداده ایم. راهیابی رفسنجانی و پیروانش، کسانی که ما را باین روز انداخته اند، میخواهند ما را از تیره بختی و سیه روزی نجات دهند؟ گریه سر ده ای مسلمان که صواب بسیار دارد.

این، فراخوانی بسوی انقلاب و یا اقدامی هزینه آور برای مردم نیست. مردم مجبور نیستند که از خود گذشتگی های بسیار نشان دهند تا نظام را واژگون سازند. امتناع از دادن رای در توانایی همگان است و بدین لحاظ همگان همه با یکدیگر برابرند. بعضا، باید حاضر باشند از آن مهر انتخاباتی در شناسنامه بگذرند. امتناع از رای، یعنی نه به اخلاق اطاعت و فرمانبری. امتناع از رای یعنی باطل شمردن آرای شورای نگهبان ولایت. اگر بر آن باوریم که نمیتوانیم از مردم بخواهیم برای کسب ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی دست به مبارزه ای منقی، کم هزینه و کم خطر بزنند، از آنان چه چیزی میتوانیم بخواهیم؟

تردید نباید داشت که اگر مردم تا کنون نفهمیده اند، بزودی میفهمند که شرکت در انتخابات، شرکت در جشنواره تسلیم و اطاعت است و پذیرش خواری و حقارت. که به رژیمی غرور و مشروعیت میبخشند که ملت را از ابتدایی ترین حق انسانی، حق گزینش در آزادی سلب نموده و آنها را به حیوان فرو کاسته است. ما دراین رژیم باید شرافت انسانی خود را بدست بیاوریم، شرافتی که حکومت اسلامی از ما ربوده است. بگونه ای که بکوچکترین ابراز نقدی و کلمه ای منفی، هشدارمان دهند مگر نمی بینی که منطقه در آتش میسوزد، چنانکه گویی پای صندوق رای رفتن و بقا و مشروعیت بخشیدن بیکی از خشن ترین حکومتها بر روی زمین درارتباط با این آتش سوزیهای نیست. حال در قفس باید که ثم و بکم بنشینیم و لام تا کام سخنی نگوییم مبادا که داعشی ها بحریم ما تجاوز کنند. چه سعادتی که باسارت خود باید تن دهیم تا بتوانیم در آسایش و امنیت بسر ببریم. آیا میتوان از ملت که بزرگی آنرا همیشه ستایش میکنند، بیش از اینها انتظار داشت؟

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

firoznodjomi.blogpost.com

rowshanai.org