فیروز نجومی
بعضا، برآن باورند که بندرت میتوان در چیزی تغییر و دگرگونی آفرینی بدون آنکه "شناختی" از آن شیئ و یا مفهوم داشته باشی.
مثلا بدرستی روشن نیست که اگر بخواهیم از یوع ولایت رهایی یابیم، از چه چیزی رهایی خواهیم یافت؟ از یوع ولی فقیه بعنوان یک رهبر سیاسی، فرمانراوی نهایی و یا از سلطه ولایت که تبارش به رسالت میرسد و امامت؟
مسلم است که آنچه این رهایی را دشوار میسازد، خوی گرفتن به یوغ ولایت است، خوی به فرمانبری که یک اخلاقی دیرینه است در فرهنگ اسلامی. چرا که ولایت خود ریشه در دین دارد، پدیده ای ست دینی.
دین است که نهادین شدن ولایت را هموار میکند و آنرا با برگزاری مکرر جشن "بیعت " با ولایت تحت عنوان انتخابات گوناکون، رنگ سیاست میزند و خود را جلوه اراده ملت نشان میدهد.
اما، حقیقت این است ای هوطن، ولی فقیه همه چیز است و همه کس در برابر او هیچ. که او یکتا است و یگانه. او جلوه الله ست. که همه هرچه حق هست و حقوق، همه به ولی فقیه تعلق دارد. نیست در جامعه ما، کس دیگری که در برابر ولی فقیه دارای حق و حقوقی باشد. ولی فقیه، هم قانون است و هم ماورای قانون. او هم تبلور شریعت است و هم شمشیر. او مالک و ارباب بر سراسر خاک ایران زمین است از جمله ثروت عظیم و هنگفت امام هشتم که اگر قبلا اسمن بود امروز دیگر رسمن تحت کنترل بی چون و چرای ولی فقیه در آمده است.
در پیروی از الله، ولی فقیه نیز به ملت ایران همچون "بنده " و "رعیت" خود مینگرد. این رعیت ممکن است، در کارخانه ماشین سازی کار کند و یا کارمند اداره باشد و یا معلم و روشنفکر، دانشجو باشد و یا محصل و دانش آموز، دکتر باشد و یا مهندس و کارشناسمتخصص، در برابر ولی فقیه همه دارای یک شان و یکسان اند، همه بنده اند. بندگان همه فرمانبراند و از هیچگونه حق و حقوقی برخوردار نیستند. یعنی که نمیتوانند به دفاع از خود برخیزند، اگر متهم به کفر و یا مقاومت در برابر نظام ولایت گردند. هزاران هزار نفری که تا کنون در حکومت ولایت فقیه بخاک و خون غلتیده اند، از جمله قتل عام زندانیان سیاسی در سال 67، کوچکترین فرصت و فرجه ای برای دفاع از خود بآنها داده نشده است، همچنانکه تمام کسانیکه با طناب شریعت روزانه بدار آویخته میشوند، محروم از حق دفاع از خویشتن بوده و هستند.
دادگاه هایی که در آن غارتگران خرده همچون بابک زنجانی محاکه میشوند، بسی بسیار تماشایی ست و سرگرم کننده. چه بخوبی روشن است که این دادگاهها برپا میشوند تا حقیقت را بپوشانند نه اینکه آنرا آشکار سازند. چون غارتگران اصلی همه مظهر دین و قدرتند. کیست که نداند که بابک زنجانی ها، لمپن های دلال، گوسفندان قربانی هستند که باید بدار شریعت آویخته شوند تا حقیقت پنهان بماند.
ولی فقیه غالبا از کمال و کرامت انسانی سخن میراند که در بندگی و عبودیت بیان میگردد، نه آزادی. آزادی شر است و نکبت. آیا میشود که برای انسان حق و حقوقی قائل باشی و هزاران هزار جوانان انقلابی یک جامعه را به جوخه های اعدام و و بدار شریعت بیآویزی. این در حالی ست که خلیفه یزید بن معاویه که در نزد ما پیروان امام، بیرحمترین و خونخوارترین بشمار میآید، بامام حسین فرصت داد تا شمشیر برگیرد و از خود و اعضای خانواده اش بدفاع برخیزد. چه پنهان که اینجا یک موی سر یزید هموزن ولایت است و تبار وی، امامت.
در تحت یوغ ولایت، زندگان را نه توانایی گفتن نه هست و نه شینیدن و دیدن نه. نه، حرام است و مکروه ، سراسر گناه و معصیت. بندگان نه میتوانند بپوشند و بنوشند بآزادی و نه سوال کنند ، بجویند بر حسب میل و اراده انسانی. حال آنکه ولی فقیه میتواند، سخن بگوید، خطبه بخواند، فرمان بدهد و فتوا صادر کند برحسب آنچه باور و ایمان دارد و سپس آنرا قانون حاکم بر جامعه سازد، حاکم بر من و تو. ولی فقیه این روزها سخت میکوشد که "پاکدامنی " را بیابد تا راهش را پس از او ادامه دهد، یعنی سلطه فقاهت را بر جامعه حفظ و استحکام بخشد.
مهم نیست که ولی فقیه برفراز منبر، خطبه ی الهی میگوید و بندگان را به اطاعت و فرمانبری فرا میخواند و یا در مقام فرمانده کل قوا به بازدید سپاهیان خود میرود و آمادگی آنها را برای "جهاد " و "شهادت،" می ستاید و یا زمانیکه در لباس مدیر مدبر، رئوس طرح سیاست های داخلی ، خارجی ، اقتصادی و سیاسی ، علمی و صنعتی را برای مدیران، نخبگان و اساتید دانشگاه ها توضیح میدهد. در لحظه ای که ولی فقیه دهان خود را میگشاید، نفس در سینه ها همه حبس میشود. دهان ها بدون استثنا، همه، بسته، همه جا سکوت بر قرار میشود. در باره چه موضوعی، چه معضلی و یا مسئله ای که سخن میراند، از جنگ و صلح گرفته تا احکام زهد و عبادت، از تهدید به سرکوب گرفته تا دعوت به اطاعت و فرمانبرداری، هرچه که خواست و اراده اوست بسی بسیار ماهرانه، آنرا بازتابی از خواست ملت جلوه دهد، چنانکه خواست او همیشه یکی و یگانه است با خواست ملت. هرچه که بحال ولایت و بیت ولی فقیه شودمند باشد، بحال ملت نیز سودمند است.
بیش از 12 سال غنی سازی هسته ای بهر قیمتی و ساختار یک اقتصاد مقاومتی، غرب ستیزی، چون خواست ملت بود و جهشی بزرگ بسوی تمدن بزرگ اسلام، ولی فقیه غنی سازی هسته ای را از سرگرفت و بر ادامه آن اصرار یافت. البته هیچکس بجز ولی فقیه نیز نبود که با تاکتیک اسلامی "نرمش قهرمانانه" بطور مذبوحانه جنگ هسته ای را بپایان اورد. البته، بیدرنگ جبهه جدیدی از جنگ با غرب و آمریکا ستیزی را گشود. جنگ علیه "نفوذی" ها. بدرستی روشن است که وقتی ولی فقیه از نفوذی ها سخن میگوید، از "دشمن" خارجی سخن نمیگوید بلکه از انصاری سخن میراند که عامل دشمن میشوند در داخل و از درون همچون موشی زبون پایه های نظام را میجوند. در سخنرانی اخیرش (25 اسفند 94) ولی فقیه از نفوذی ها در حالی سخن میگفت که چند تن از آنان حضور داشتند و با گوشهای تیز بسخنان وی گوش فرا میدادند.
البته که تنها ولی فقیه است که در گفتار آزاد است. هرچه که اراده کند میتواند بر زبان براند بدون آنکه مورد چالش قرار بگیرد. در نتیجه دست او در فریبکاری باز باز است. همچنانکه از آغاز غائله گروگانگیری و هشت سال جنگ پوچ و بیهوده، سپس جنگ هسته ای، فریبی بود بزرگ در خدمت تشدید تنش و تشنج با خارج، از جمله آمریکا ستیزی و سرکوب و برقراری خاموشی و نهادین ساختن ارزشهای اسلامی در داخل، جنگ علیه نفوذی ها نیز فریب بزرگی است که گرد و غبار زیاد بپا کند و ماهرانه از دولت و رئیس دولت، مخالفی بر سازد که قصد متزلزل ساختن ستون ولایت را در سر میپروراند.
این ایست که ولی فقیه، ریاست جمهوری را بگوشه ای میراند که همیشه بدفاع از خود بپردازد و جایگاه خالی اما بسیار ضروری یک نهاد مخالف را در جامعه پر نماید. تاکنون رئیس دولتی نبوده است که پیوسته در دست ولی فقیه زبون و حقیر و خوار نگشته باشد- حتی احمدی نژاد، پاکترین رئیس دولت ها در سراسر تاریخ ایران، از این قاعده مستثی نبوده است . آری در "مردم سالاری" دینی هزینه رسیدن به ریاست جمهوری، تحمل حقارت است و خواری. تردید مدار رئیس جمهور هم در برابر ولی فقیه محروم از حق دفاع از خویشتن است.
مضاف بر این، هر خطبه ای که ولی فقیه میگوید و هر فرمانی که صادر میکند، حق است و حقیقت، نهایی و آخری. روی حرف و فرمان ولی فقیه هیچ حرف و فرمانی نیست. البته که رسانه های جمعی از رادیو و تلویزیون گرفته تا روزنامه ها و شب نامه ها و نیز امامان جمعه که در سراسر ایران و هر دهکده و قصبه ای حضور دارند، بی درنگ به تکرار و حمد و ستاییش اندیشه و گفتمان مقدس ولی فقیه می پردازند و گوش امت اسلامی و غیر اسلامی را پر و لبریز منمایند. اقتدار ولی فقیه را نمیتوان با هیچ معیار و خط کشی اندازه گرفت و یا مرزبندی نمود، قدرت او دارای مرز و حدودی نیست.
چون پاسخگویی در ذات او نیست. او میتواند به سپاهیان خود فرمان دهد که به خیابان ها و کوچه پس کوچه ها سرازیر شده، بزنند، بکوبند، بگیرند، خونین و زخمین کنند و سپس به بازجویان دوزخ تسلیم نمایند، آنانی را که سر بر کفت نهاده و فریاد بر آورده اند که ما هم هستیم، همچنانکه فرمان سرکوب و کشتار کسانی را که به نتایخ انتخابات ریاست جمهوری اعتراض داشتند، صادر کرد. چرا که ولی فقیه حقیقت را بر نتابید و هرگز نیز بر نتابد. او با انکار تقلب در انتخابات، بر آن تصور باطل بود که میتواند از نشتن لکه ننگی بزرگ بر دامن آلوده اش جلوگیری نماید. در نتیجه آنرا فتنه" خواند، فتنه ای همچون فتنه های دوران رسالت، برساخته دست شیطان که اقتدار مقدس ولایت را بچالش بکشد. “
میر حسین موسوی، همسرش، زهرا رهنورد و مهدی کروبی تنها بیک دلیل باسارت کشیده شدند، آنها دست به نافرمانی زده و از پذیرش نتایج انتخابات ریاست جمهوری 88 سرپیچی نمودند. البته که انتظار میرود چنین شکنجه درد آوری درس آموزنده ای باشد برای بندگان که مبادا مورد اغفال شیطان قرار گرفته و دست به نا فرمانی بزنند، نه لزوما از برای دگراندیشان و مخالفان سیاسی، بلکه برای کسانیکه زمانی در حلقه دین و قدرت و در فرمانبری در مرتبه ای بالا قرار داشتند. آندسته از مخالفان که در خانه های خود باسارت کشیده نمیشوند، یا در خانه های امن به مرگ طبیعی میمیرند و یا در راه رسیدن بخانه و یا در دفتر کار ربوده شده و بعدا جسدشان در کوچه پس کوچه آشکار شوند و یا در زندانها ببند کشیده میشوند.
اگر در نظام شریعت، تمام حق و حقوق به ولی فقیه تعلق دارد بدان سبب است که ولی فقیه «معصوم» است. معصومیت است که ولی فقیه را به مالک و اربابی در ردیف الله، مبدل ساخته است. معصومیت یک ودیعه ی الهی ست. تنها آنرا میتوان در افراد دستچین الله یافت. معصومیت است که اقتدار مطلق خدایی را در کف ولایت نهاده است. ولی فقیه، معصومیت را از پیامبر اسلام به ارث برده است. چه از پیامبر اسلام نقل شده است که چگونه فرشتگان آسمانی براو وارد شده، سینه و شکم او را شکافته قلب او را خارج نموده و در طشتی طلایی شستشو داده و همه آلودگیها و نا پاکیها را از درون او زدوده اند و بدین ترتیب او را گناه ناپذیر ساخته اند( جلد اول، ض843)
معصومیت الهی، نهفته در نهاد ولی فقیه، او را از هرگونه مسئولیتی رها میسازد. او اگر خود را نسبت به فرد و یا گروهی و یا ملتی مسئول بداند، از مسئولیت خود به ذات الهی کاسته است. چگونه میتوانی کسی را که هرگز مرتکب گناه و خطا نمیشود، مسئول بدانی. ولی فقیه هرگز چیزی به جز خیر و نیکی نگوید. مهم نیست که در عمل ممکن است که به شر بیانجامد و شرارت. مسئولیت آنرا نمیتوان به ولی فقیه نسبت داد. مسئولیت به واسطه وجود خطا است که موجودیت پیدا میکند. اگر ولی فقیه را مسئول آنچه میگوید و آنچه بعمل در میآورد، بدانی، باید که به او نسبت خطا و گناه بدهی، که این رد معصومیت ولی فقیه است.
اما داستان در اینجا خاتمه پیدا نمیکند. چرا که عدم مسئولیت بواسطه معصومیت، تمامیت نظام را بفساد و تباهی کشانده است. چه مسئولیت ناپذیری میشود یکی از امتیازات پاکدینی. بی جهت نیست که در جامعه اسلامی، حساب و کتابی، حسابرسی و یا محاسبه ای در کار نیست. آیا تاکنون معلوم شده است که کیست مسئول 12 سال غنی سازی هسته ای، کیست مسئول صدور قطعنامه های شورای امنیت و تحریمات اقتصادی، کیست مسئول ملیاردها دلار خسارتی که برملت وارد آمده است، کیست مسئول غارتها وچپاولگری های بزرگ، ورشکستگی اقتصادی، تورم و بیکاری، فقر و عقب ماندگی، گشترش فساد و فحشا و اعتیاد و اپیدمی ایدز و خود کشی؟
البته، آنان که در فضای امنیتی سروری ولایت بر جامعه، اگر بعضی از واقعیات جامعه اسلامی را اشکار میکنند، غالبا، از معلولها است که سخن میرانند نه از علت ها. مثلا روزبه کردونی در مقاله ای در شرق به بعضی از معضلات ویران کننده جامعه اشاره میکند و میگوید:
کشور ما در برخی حوزه‌ها و شاخص‌های اجتماعی وضعیت مطلوبی ندارد. ابعاد مختلف پدیده شوم اعتیاد (کاهش سن، تغییر الگوی مصرف، اعتیاد کودکان، افزایش مرگ‌ومیر زنان بر اثر سوءمصرف مواد مخدر)، تغییر الگوی مبتلایان به ایدز، چالش‌های کودکان کار و خیابان، آمار بالای کودکان بازمانده از تحصیل، روند صعودی طلاق، آسیب‌های نوپدید ناشی از فضای مجازی، تعداد چندصد‌هزار نزاع منجر به معاینه در سال، تعداد چند‌میلیونی پرونده‌های قضائی، آسیب‌های اجتماعی مرتبط با سالمندان، مشکلات زنان سرپرست خانوار، روند صعودی خودکشی در کشور همه مواردی هستند که نشان از ضرورت اهتمام ویژه، مدبرانه و غیرشعاری سیاست‌گذاران و مسئولان به معضلات اجتماعی دارد.
چنانکه گویی مهم نیست که چرا و بچه دلیلی کشور ما چنین در منجلاب انحطاط و تباهی فرو رفته است. حقیقت آنست که تا زمانیکه ما از شناخت ولایت فقیه و فقاهت و یا قشری از جامعه که خود را بنام روحانیت و حافظ شریعت و معصومیت بطور نهادین تولید و باز تولید میکند، غفلت میورزیم، برهایی از استبداد دین و قدرت، چندان امیدوار نمیتوان بود. از ولی فقیه و آیت الله ها و حجت الاسلامهای حاکم نمیتوان حق و حقوق بشری را گدایی کرد. این قشر 1400 سال است که رسم و رسوم و راه و روش زندگی، خلق و خوی، و نیز ادبیات و گفتمان جامعه را به تبعیت از شریعت در آورده، پیوسته بر آن سلطه افکنده و خوی فرمانبری را در ما نهادین ساخته اند. اگر ما ایرانیان از ابتدایی ترین حق و حقوق خود محروم مانده ایم به آن دلیل است که نسبت به محرومیت خود همانند رعیت خو گرفته بوده ایم. نسل حاضر نمیتواند اشتباهات نسل گذشته را تکرار کند. نسل امروز به تجربه در یافته است که تا ریشه معصومیت و شریعت از بیخ و بن بر کنده نشود، نه دین مسئولیت پذیر شود و نه قدرت و لاجرم رهایی و آزادی و کسب ابتدایی ترین حق و حقوق بشری، همچون یک رویا باقی خواهد ماند.
فیروز نجومی
Firoz Nodjomi
fmonjem@gmail.com
firoznodjomi.blogpost.com
rowshani.org
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر