احمد رضا احمدپور
گندیدگی (فساد) در اداره کشور و دارایی آن به‌هراندازه
و مانند که باشد، ناپسند و خانمان‌سوز است. پله‌بندی یا کم‌و بیش‌دانستن آلودگی، شدنی
است؛ ولی در بدبویی و آلوده‌بودن گندیدگی (فساد)، ناهمسانی نارواست. به سخن دیگر، در
پس‌آیند ناپاکی و گندیدگیِ رفتارآدمِ آلوده، که از دانایان باشد یا نادان، کم و بیش
و ناهمسانی، دارد؛ اما در ناپسندبودن و زیان‌آوربودن آلودگی و گندیدگی، ناهمسانی نیست.
اگر انسان دانایی در رفتار خویش، گندی زند، دنیایی آلوده به گند او می‌شود و گسترۀ آن فراتر است؛ اما در بدبویی و زشتی گند، میان دانا و نادان، کم‌وبیشی نیست.
گزارۀ پرآوازه‌ای هست که "اذا فسدالعالِم فسدالعالَم"
و در فرهنگ پارسی نیز ضرب‌المثلی هست که "تخم مرغ دزد، شتر‌دزد می‌شود".
ازاین‌روی، در بدن انسانِ عاقل، اگر گندیدگی پیدا شود در‌زدایش آن کوشش می‌کند و اگر
در بدن آدم نادان، گندزایی شود، او دربارۀ آن سربه‌هوا خواهد بود؛ اما درهرصورت بوی
بد و پی‌آمد آن همه را می‌آزارد.
در اجتماع و سیاست و نظام حاکم، اصلاح‌خواهان راستین
، درپی گندزدایی از رفتار فرمان‌روایان هستند و برایشان اندازۀ آلودگی، کم وبیشی ندارد؛
اما آلودگان درپی چپاول از دارایی‌های مردم‌اند و خود گندزایی می‌کنند و آلودگی را
می‌گسترانند. اگر آلوده‌ای درمیان اصلاح‌خواهان باشد؛ مانند دندان گندیده‌ای در دهان
است که دندان‌های ناآلوده را نیزآلوده خواهد کرد؛ بنابراین گندیدگیِ دارایی و رفتاری
در میان اصلاح‌خواهان، ویرانگر از گندیدگی درمیان آلودگان است؛ چرا؟ چون، اصلاحخواه، می‌خواهد اصلاح کند و اگر خود
دست‌کژ و آلوده به آز باشد؛ نه‌تنها، در اصلاح‌کردن کارها خسته و ناکارآمد خواهد شد
که ویرانگری پی‌آمدِ آلودگی او دوچندان خواهد بود!
فرمان‌روای اصلاحخواه راستین، نگاه نمی‌کند، انسان
آلوده‌کار، برادر و فرزندش هست یا همگروهی یا هم‌اندیش او یا از دیگران به او نزدیک‌تر،
بلکه با پافشاری پیوسته، با او برخورد می‌کند و دستان و آزمندی او را از بیت‌المال،
دور نگه می‌دارد.
داستان فاسد و افسد را همه می دانند؛ اما همگان
آن را بدرستی پیاده نمی‌کنند. دانایان و اندیشمندان، نمی‌گویند، فاسد خوب است و افسد،
بد؛ بلکه هردو را گندیدگی (فساد) می‌دانند؛ ولی درپله‌بندی برخورد با آنها، اهم و مهم
می‌کنند؛ درون‌مایۀ اهم‌ومهم این است که نخست، افسد (بدتر) را پس بزنند، سپس فاسد
(بد) را دور بکنند. درهرصورت آلودگی و گنداب زدوده می‌شود، نه اینکه به گندیدگی کم‌تر
(فاسد) روی‌کرد شود.
درپایانِ دیدگاه اصلاح‌گرانه، بسی نیکویی است؛ اگر
برآورد کار کسی که از کردۀ خویش، پشیمان می‌شود و در کارزار تاوان‌دادن در کنش است،
دربرخورد با او نرم‌خویی شود که او شایستۀ گرامی‌داشتن است؛ هرچند، روشن است؛ باید
و پیوسته از پست‌های چشم‌گیرو ملی، او را دور داشت.
احمدرضا احمدپور، 23تیرماه 1395: قم.
https://telegram.me/saahmadpour
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر