احمد وحدت خواه
دعوت به حضور گسترده و رای ندادن به عده انگشت شماری از نماد های ارتجاع مذهبی حاکم بر میهن ما که گویا قرار است به تضعیف استبداد دینی بیانجامد خلاصه کردن ساختار واقعی این «دیکتاتوری منتخب» و مجهز به لشگری از نیروهای سرکوبگر نظامی و امنیتی به چندآخوند پا لب گور است که در لفافه «استراتژی» و «تحلیل از شرایط» توسط پوزش خواهان این دیکتاتوری تبلیغ می شود.
در تابستان ۱۹۹۷ میلادی پس از پیروزی تونی بلر در انتخابات سراسری این کشور، خبرنگار تلویزیون آی تی وی از جان میجر نخست وزیر شکست خورده حزب محافظه کار که برای آخرین بار خانه شماره ۱۰ دانینگ استریت را ترک میکرد پرسید نظر او در مورد احتمال ملی کردن برخی صنایع خصوصی در دوره حاکمیت دولت جدید کارگری چیست؟
میجر در حالیکه به سرعت به داخل ماشینی که در انتظار بردنش به منزل شخصی او بود می رفت پاسخ داد: «چرا این سوال را از من می کنید؟ من از امروز یک شهروند عادی مانند شما هستم. ما امروز نخست وزیر جدیدی داریم که با رای اکثریت مردم انتخاب شده است و برنامه های سیاسی و اجتماعی خودش را دارد».
وینستون چرچیل گفته است «برای اداره جامعه انسانی آیین دموكراسی در واقع بدترین شكل حكومت است. با وجود این، دموکراسی از تمام روش هایی كه تاكنون آزمایش شده بهتر است».
انتخابات در کشورهایی که در پیروی از اصول دموکراسی اداره می شوند محل ابراز خواسته های مردم آنها می باشد که نخبگان جامعه در غالب فعالین حزبی و سیاستمداران خود را موظف به برآورده ساختن آنها در طول حضور در ساختار قدرت می بینند.
به همان اندازه که بازندگان انتخابات در این کشورها به رای اکثریت برای پایان دادن به حکومت آنها احترام می گذارند و صحنه قدرت را ترک می کنند برندگان نیز به حقوق آنها برای بازگشت به قدرت در صورت عدم اجرای وعده های خود به مردم پس یک دوره چند ساله احترام می گذارند.
به عبارت دیگر صحنه انتخابات صحنه برخورد عقاید و برنامه های احزاب و سازمانهای گوناگون و فروش آنها به شهروندان کشور خود است.
ناگفته پیداست که در رژیم های استبدادی این صحنه چیزی جز فروش یا بهتر گفته باشیم زورچپان کردن سیاست ها و برنامه های شکست خورده حاکمان در قدرت به مردم خود در لوای کشاندن «درصد بالای شرکت کنندگان» در آن نمی باشد، امری که در۳۷ سال گذشته مستمسک جمهوری اسلامی در توجیه برگزاری و سپس بهره برداری از همه «انتخاباتی» بوده است که به نام و خرج ملت ایران به راه انداخته است.
در حقیقت دعوت رژیم جمهوری اسلامی از مردم به دادن رای در «انتخابات» و زحمت فراهم آوردن شرایط و ترتیبات حضور آنها در غیبت احزاب و برنامه هایی که سیاست های اقتصادی و اجتماعی شکست خورده آن را به چالش و پایان دهد رای به تایید ساختار استبدادی رژیم ولایت فقیه است که به یک «دیکتاتوری منتخب» ختم می شود.
هرگونه تفسیر و توجیه دیگر از نفس و دلیل حضور در هر انتخابات در ایران و ریختن رای در صندوقهای آن نه بویی از دموکراسی خواهی برده است و نه صداقتی در تلاش برای دست یابی به آن دارد.
این بار نیز دعوت به حضور گسترده و رای ندادن به عده انگشت شماری از نماد های ارتجاع مذهبی حاکم بر میهن ما که گویا قرار است به تضعیف استبداد دینی بیانجامد خلاصه کردن ساختار واقعی این «دیکتاتوری منتخب» و مجهز به لشگری از نیروهای سرکوبگر نظامی و امنیتی به چندآخوند پا لب گور است که در لفافه «استراتژی» و «تحلیل از شرایط» توسط پوزش خواهان این دیکتاتوری تبلیغ می شود.
مارک تواین نویسنده شهیر آمریکایی درست گفته است که «آنجا که آزادی محلی از اعراب ندارد، اگر رای دادن چیزی را تغییر می داد اجازه آن را نمی دانند!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر