بیانیه اصلاح طلبان حکومتی مسلمان و چپ خطاب به عفو بین المل: مهندس موسوی از کشتار ۶۷ خبر نداشت! ف. م. سخن
حیف که تیتر جا نداشت والّا می خواستم آن را این طور بنویسم:
«بیانیه اصلاح طلبان حکومتی از حکومت رانده شده و هوادار پنهانِ حکومت نکبت و شبهِ کمونیست های چپ کرده خطاب به عفو بین الملل: کاسه کوزه کشتار ۶۷ را سر مهندس موسوی نازنین نشکنید! او از این کشتار خبر نداشت!»
بیانیه شرم آور گروهی از کسانی که آبرو و حیثیت برای خودشان و برای مخالفان میانه روی حکومت باقی نگذاشته اند، چنان است که خواندن آن عرق سرد بر پیشانی آدمی می نشاند.این موجودات خطاب به عفو بین الملل نوشته اند که:
«بخش ایران سازمان عفو بین‌الملل مسئله را به گونه‌ای تبلیغ می‌کند که آمران و عاملان و مباشران جنایت، همه در سایه پنهان بمانند و میرحسین موسوی که تاکنون هیچ گونه مدرکی علیه او کشف نشده، به یک‌باره مسئول اصلی جلوه داده شود، رهبر جنبش سبز ایران که خود به جرم حق‌طلبی و همراهی با مردم، ده سال است در حصر خانگی به‌سرمی‌برد و هیچ امکانی برای دفاع ندارد... آنچه تاکنون بخش ایران سازمان عفو بین‌الملل در این رابطه ارائه کرده یک روایت تحریف‌شده و جعلی بوده که با سر و صدا و تبلیغات می‌خواهد به همه بفروشد....»
حالا این خانم ها و آقایان، وکیل وصی میر حسین موسوی شده اند و دنبال مدرک برای اثبات این که موسوی از کشتار سال ۶۷ خبر داشته یا نداشته هستند و تا زمانی که مدرکی کشف نشود، آن ها موسوی را بی گناه می دانند.
وکلای مدافع میر حسین، اصلا غم این سوال ساده را به خود راه نمی دهند که میر حسین به عنوان نخست وزیر جمهوری اسلامی، در سال کشتار سهمگین، چه غلطی می کرد و با عنوان نخست وزیری اش به چه کار مشغول بود؟
آدمکش بالفطره ای به نام ری شهری را، به عنوان وزیر اطلاعات، در کابینه قرار دادن اگر کار موسوی نبود پس کار چه کسی بود؟
می گویید موسوی او را بر سر کار نگمارده بود، نشانه ی مخالفت موسوی با تصدی مقام توسط او چیست؟ کدام نوشتار یا گفتار دال بر مخالفت موسوی با تصدی مقام وزارت اطلاعات توسط ری شهری است؟
اگر موسوی از جنایتکار بودن ری شهری خبر نداشت، چرا به عنوان نخست وزیر بر سر کار مانده بود و شریک جنایت های حکومت شده بود؟
بعدا که موسوی از این جنایت و جنایت های دیگر با خبر شد، در مجمع تشخیص مصلحت نظام به چه کاری مشغول بود و چرا در چنین مجمع مفتضحی که متشکل از آدمکشان حکومت بود حضور داشت؟
نه خانم ها و آقایان نامحترم!
دست موسوی و موسوی ها از خون آن همه انسان با آب چشمه ی زمزم هم پاک نمی شود.
شرم بر شما و ننگ بر شما حامیان حکومت جنایتکار!
گویا
بیانیه شماری از اصلاح‌طلبان داخل و خارج علیه عفو بین‌الملل درباره کشتار۶۷ با ادعای «تحریف حقیقت»!
کیهان لندن - عده‌ای اصلاح‌طلب و فعال چپ حامی میرحسین موسوی و «پروژه اصلاحات» در «بیانیه»ای علیه سازمان عفو بین‌الملل و البته خطاب به «رؤسای محترم» این سازمان جهانی حقوق بشری، آن را به «تحریف حقیقت» و «جعل» متهم کرده‌اند!
امضاکنندگان این بیانیه، اطلاعاتی را که اخیرا سازمان عفو بین‌الملل درباره مطلع بودن میرحسین موسوی نخست وزیر وقت جمهوری اسلامی از کشتار زندانیان سیاسی در دهه ۶۰ منتشر کرده، «یک روایت تحریف‌شده و جعلی» خوانده‌اند که این سازمان «با سر و صدا و تبلیغات می‌خواهد به همه بفروشد».
سازمان عفو بین‌الملل به تازگی اسنادی منتشر کرده که نشان می‌دهد میرحسین موسوی نخست وزیر وقت تحت ریاست جمهوری علی خامنه‌ای و رهبری روح‌الله خمینی و همچنین نامزد انتخابات استصوابی ریاست جمهوری در سال ۱۳۸۸ به همراه آیت‌الله موسوی اردبیلی رئیس شورای عالی قضایی، وزارت خارجه و سفرای جمهوری اسلامی در کشورهای مختلف از اعدام‌های گسترده سال ۶۷ اطلاع داشتند.
رها بحرینی یکی از پژوهشگران سازمان عفو بین‌الملل در امردادماه با انتشار این اسناد در صفحه توئیتر خود نوشت: «اقدام فوری ۱۶ آگوست را در آرشیو عفو بین‌الملل پیدا کردیم. کشف تکان‌دهنده‌‌ی بود و نشان می‌داد که مقامات دولتی و قضایی و همینطور سفرای جمهوری اسلامی از دست‌کم ۲۵ مرداد [۶۷] در جریان اعدام‌ها قرار گرفته‌اند اما سیاست وزارت خارجه دولت موسوی انکار بود. و امروز در اوج بی‌اخلاقی می‌گویند نمی‌دانستند.»
به نوشته رها بحرینی «کاردار سفارت ایران در نروژ، ۲ دی ۶۷ به حضور «ده‌ها هزار تروریست» در ایران اشاره کرد و گفت دولت موظف به «دفاع» از مردم بوده است و وقوع هرگونه «کشتار» در ایران را انکار کرد.»
همزمان انتشار این اسناد با واکنش طرفداران میرحسین موسوی و عده‌ای از اصلاح طلبان که مدافع اجرای «پروژه اصلاحات» در جمهوری اسلامی هستند روبرو شد. رها بحرینی ساعاتی بعد بخش‌های دیگری به توئیت خود افزود و در ادامه نوشت: «سیاست انکار، سیاست دولت موسوی پس از کشتار ۶۷ بود. محمدعلی موسوی کاردار جمهوری اسلامی در کانادا، ۱ دی ۶۷ گفت: «تنها اعدام‌هایی که صورت گرفته کشتن برای دفاع از خود حین درگیری و در جریان حمله‌ی مردادماه مجاهدین بوده است.» او اضافه کرد عفو بین‌الملل تحت تأثیر منفی بیگانگان قرار گرفته است.»
سازمان عفو بین‌الملل پیشتر در ۱۳ آذر ۱۳۹۷ در گزارشی به مناسبت سی‌امین سالگرد اعدام زندانیان سیاسی در تابستان سال ۱۳۶۷ اعلام کرده بود مقامات و مسئولان حکومتی ایران با پنهان نگه داشتن سرنوشت و محل دفن هزاران مخالف و دگراندیش سیاسی مرتکب «جنایت علیه بشریت» شده‌اند. در این گزارش نیز تأکید شده بود که میرحسین موسوی از وقوع اعدام‌های گسترده زندانیان با خبر بوده است.
پس از انتشار آن گزارش احمد منتظری فرزند آیت‌الله حسینعلی منتظری نیز در گفتگو با وبسایت «کلمه» مدعی شد «میرحسین موسوی بی‌خبر بود» و افزود: «مهندس موسوی چند ماه پیش از حصر در نشستی به صراحت اعلام کرده بود که این اعدام‌ها جنایت بود و دولت وقت از آن بی‌اطلاع بود!»
با وجود انکارها و واکنش‌های تند طرفداران میرحسین موسوی، سازمان عفو بین‌الملل در شهریورماه گذشته نیز گزارشی در این‌باره منتشر کرد و نوشت: «عفو بین‌الملل متن حاضر را در پاسخ به سؤالاتی منتشر می‌کند که برخی از افراد جامعه و نیز خبرنگاران شاغل در شبکه‌های رسانه‌ای فارسی‌زبان از این سازمان در مورد یافته‌هایش مطرح کرده‌اند. پاسخ‌های ارائه شده در ادامه بر اساس گزارش مفصلی با عنوان «اسرار به خون آغشته: کشتار ۶۷؛ جنایتی علیه بشریت که همچنان ادامه دارد (از این پس اسرار به خون آغشته) که این سازمان در ۱۳ آذر ۱۳۹۷ (۴ دسامبر ۲۰۱۸) منتشر کرد و نیز بیانیه‌ی مطبوعاتی متعاقب آن با عنوان «تحریف حقایق کشتار ۶۷ توسط مقامات دولتی وقت» که در ۲۱ آذر ۱۳۹۷ (۱۲ دسامبر ۲۰۱۸) صادر شد، مستند می‌شوند.»
با اینهمه تعدادی از طرفداران میرحسین موسوی روز چهارشنبه دوم مهرماه با انتشاری متنی به عنوان «بیانیه» که خطاب به «رؤسای محترم سازمان عفو بین‌الملل» نوشته شده بدون ارائه سندی دال بر بی‌اطلاعی میرحسین موسوی از کشتار گروهی و هولناک منتقدان و مخالفان حکومت، سازمان عفو بین‌الملل را محکوم به «تحریف حقیقت» و «جعل» کرده‌اند.
امضاکنندگان این نامه عده‌ای اصلاح‌طلب از داخل و خارج ایران و همچنین تعدادی فعال چپ حامی جمهوری اسلامی هستند که در میان آنها می‌توان نام بهمن احمدی امویی، محمدجواد اکبرین، علی افشاری، محسن کدیور، مهدی فتاپور، سعید مدنی، اردشیر امیرارجمند، ریحانه طباطبایی، مهدی محمودیان، کیوان صمیمی، حسن یوسفی اشکوری و یاسر میردامادی را دید.
با وجود انتشار اسناد عفو بین‌الملل مبنی بر مطلع و آگاه بودن دولت و مقامات وقت جمهوری اسلامی از اعدام‌ها و توجیه آنها، در بیانیه این عده از اصلاح‌طلبان بر «همدلی» و «نقش احتمالی» میرحسین موسوی در این اعدام‌ها تأکید شده است: «هر زمان عفو بین‌الملل یا هر نهاد دیگری مستنداتی محکم و واقعی، دال بر همدلی میرحسین موسوی با اعدام‌های تابستان ۱۳۶۷ یا نقش احتمالی او در این جنایت ارائه کند، آنها نیز در صدد تخفیف و سلب مسئولیت از او بر نخواهند آمد» اما «آنچه تا کنون بخش ایران سازمان عفو بین‌الملل در این رابطه ارائه کرده یک روایت تحریف‌شده و جعلی بوده که با سر و صدا و تبلیغات می‌خواهد به همه بفروشد.»
نویسندگان نامه با اشاره به مصاحبه میرحسین موسوی با تلویزیون اتریش (در تاریخ ٢٢ آذر ۶٧) که سازمان عفو بین‌الملل دو سال پیش آن را به عنوان یکی از اسناد عدم بی‌اطلاعی میرحسین از اعدام گسترده زندانیان منتشر کرده، مدعی شدند: «در این مصاحبه اساسا هیچ سخنی درباره‌ی اعدام‌ها نمی‌گوید، بلکه به عملیات «مرصاد» در برابر حمله‌ی سازمان مجاهدین خلق به ایران می‌پردازد.»
این در حالیست که این روند مواجهه مقامات جمهوری اسلامی با موارد نقض حقوق بشر و پیش کشیدن پای مجاهدین خلق با عنوان «منافقین» سابقه‌ی طولانی دارد و برای افکار عمومی شناخته شده است و همین امروز هم برای دستکاری در احساسات و افکار عمومی جهت سرکوب مخالفان و معترضان استفاده می‌شود!
این استدلال چوبین عده‌ای از اصلاح‌طلبان در حالیست که این سال‌ها محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه دولت مورد حمایت افرادی از جمله بسیاری از امضاکنندگان این نامه نیز به راحتی نقض حقوق بشر و شکنجه و اعدام و آزار و اذیت زندانیان سیاسی و خانواده‌هایشان را رد می‌کند! آیا این انکار و دروغ‌های ظریف قابل استناد و بیانگر حقیقت است؟!
انتشار این بیانیه که در وبسایت زیتون متعلق به اصلاح‌طلبان منتشر شده با واکنش‌هایی در شبکه‌های اجتماعی روبرو شده است.
یادآوری می‌شود که در طول دهه شصت که میرحسین موسوی نخست‌وزیر و رئیس دولت علی خامنه‌ای (رئیس جمهوری اسلامی) و روح‌الله خمینی (رهبر انقلاب و بنیانگذار جمهروی اسلامی) بود هزاران زندانی سیاسی کشته شده و در تابستان سال ۶٧ در آستانه و طی نوشیدن «جام زهر» توسط خمینی و اعلام آتش‌بس در جنگ هشت ساله، حدود پنج هزار زندانی سیاسی در سراسر کشور که از اعضا و هواداران سازمان مجاهدین خلق، فداییان خلق، حزب توده و دیگر گروه‌های سیاسی بودند در زندان‌ها اعدام شدند. مقامات جمهوری اسلامی نه تا کنون آمار مشخص این اعدام‌ها را اعلام کرده‌اند و نه حاضر به افشای محل دفن بسیاری از اعدام‌شدگان هستند.
بازماندگان آن دوران، اعم از زندانیان و یا خانواده‌های قربانیان با گزارش‌های تکان‌دهنده‌ای از این اعدام‌ها و شیوه‌ی برخورد مقامات از جمله در زندان‌ها و محاکم شرع، این جنایات ضدبشری را در گفتگوها و کتاب‌های متعدد مستند کرده‌اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر