حضرت ولایت فقیه، رهبر معظم انقلاب، آقا سید علی خامنه ای، در چهاردهم خرداد(89) بار دیگر بر فراز منبر قدرت جلوس نمود و به مناسبت بيست و يكمين سالگرد "رحلت امام راحل» بندگان الله را به تسلیم و اطاعت، تقلید و تبعیت، و یا به "اسلام ناب محمدی،" اسلامی که خصم آشتی ناپذیر "اسلام آمریکایی" است، فراخواند.
ولی فقیه در آغاز
خطبه خود به دوران رسالت رجعت نمود تا خشم و خشونت، بیرحمی و انتقام جویی که
درسرکوب بیرحمانه جنبشی وسیع مردمی در اعتراض به نتایج انتخابات ریاست جمهوری 88 و
حفظ و تداوم نظام اسلامی بکار گرفته بود توجیه و مشروع سازد، چنانکه ما در آن
دوران زندگی میکنیم. دوران رسالت دورانی بود که الله، خود بواسطه محمد بر بادیه
نشینان عرب حکومت میکرد، دورانی که الله، محمد را برگزیده بود- البته طی یک عملیات
سحر انگیز و فرود فرشتگان آسمانی - که مخلوق خود را به پذیرش و باور به اصل و اصول
دین اسلام و شریعت الهی دعوت نماید. بنا بر قول ولی فقیه در آن دوران هم گویا
بسیاری بوده اند که نسبت به حکومت الله دشمنی و خصومت می ورزیده اند و به الله سوء
ظن داشته، و «وعده های الهی» را قبول یا باور نداشتند. بدین لحاظ الله آیه ای را
از آسمانها بر محمد نازل میکند و طی آن به محمد فرمان استقامت داده و باو توصیه
میکند که از آنان که قصد انحراف از "صراط مستقیم
" و "طغیان " و سر پیجی از امر و اراده الله را
دارند شدیدا انتقام بگیرد و در تنبیه و مجازات شان مبادا کوتاهی کند و یا شک و
تردید بخود راه دهد. که الله فرموده است: «فاستقم كما امرت و من تاب معك و
لاتطغوا انّه بما تعملون بصير.» در تفسیر
این آیه از سوره هود، ولی فقیه اظهار میدارد که خداوند:
پيغمبر را امر ميفرمايد به استقامت.
استقامت، يعنى پايدارى؛ راه را مستقيم ادامه دادن؛ در جهت درست حركت كردن. نقطه‌ى
مقابل اين حركت مستقيم در اين آيه‌ى شريفه، طغيان قرار داده شده است؛ «و لاتطغوا».
طغيان، يعنى سركشى؛ منحرف شدن. به پيغمبر ميفرمايد: هم تو - شخصاً - هم كسانى كه
همراه تو و با تو هستند، اين راه را درست ادامه بدهيد و منحرف نشويد؛ «انّه بما
تعملون بصير». مرحوم علامه‌ى طباطبائى بزرگوار در تفسير الميزان ميفرمايد: لحن
اين آيه، لحن تشدد است؛ هيچ نشانه‌ى رحمت در اين آيه نيست.
حضرت ولایت، خداوندگار خامنه ای هرگز
چیزی بجز حقیقت بر زبان نمیراند. بسی بسیار درست است. در این آیه و بسیار دیگری از آیه های قرآن "نشانه
ای " از "رحمت،" دیده نمیشود. بخاطر باید بسپارید که این سخن از
دهان "اسلام هراسی" خارج نمیشود. البته که سخن الله سراسر توصیه به
خشونت است و، بغض و، کینه و انتقام ستانی از آنانی که به "رسالت" پیامبر با سوء ظن
مینگریستند، و از صراط مستقیم، تسلیم و اطاعت، سرپیچی مینمودند. حضرت ولایت روشن
میکند که "لحن تشدد" وقتی به الله نسبت داده میشود، باید از ترس و
وحشت هرجا که هستی به مجسمه ای جامد تغییر شکل بدهی. چه بسیارند کسانی که هنوز
باور نمیکنند که خشونت در نهاد الله نهفته است و بویی از مهربانی و عفو و گذشت
نبرده است. اینروزها برخی از روحانیون بر فراز منبر بیهوده سعی میکنند، که چهره ای
پر از عطوفت و مهربان از اسلام و پیامبر اسلام بسازند، امری که تنها با تحریف و
وارونه ساختن حقایق ممکن میشود. اخیرا در یکی از ویدئو ها روحانی ای دیده میشود که
با کلام آتشین خود از مهربانی های پیامبر اسلام سخن میگفت که چه سخت نگران زمین
خوردن دشمن تشنه بخون خود، ابوسفیان بوده است. اما، این روحانی راستگو از گردن
زدنهای محمد، از جمله گردن زدن 700 یهودی در یک روز که امام خمینی خود بدان اشاره
کرده است، سخنی هرگز بمیان نمیآورد.
از آنجا که ولی فقیه در شرایطی قرار گرفته است همسان شرایطی که
پیامبر اسلام با آن روی در روی بوده است، از همان پروانه خشونتی استفاده میکند که
الله آنرا بیش از 14 قرن پیش در قرآن صادر کرده بوده است، آنجا که با لحن تسدد به
رسول خود هشدار داده بود که مبادا با مخالفین از در مسالمت در آید . مگر بیرون
ریختن انبوه مردم در اعتراض به نتایج انتخابات ریاست جمهوری 88، چیزی کمتر از
"طغیان" بر علیه حکومت مقدس اسلامی میتواند تلقی گردد. از اینرو، حضرت
ولایت به دشمنان و خصمان رژیم اخطار نمود که مبادا انتظار رحم و شفقت، گذشت و رحمت
از ولایت داشته باشند. که اگر دروازه های دوزخ خود را گشوده است و دشمنان
نظام، محاربین معصوم را در زیر شکنجه، شکسته و ویران نموده و سپس بدار
مجازات آویخته است، بفرمان الله بوده است.
این بدان معنا ست
که آنچه رفتار و گفتار رهبر کشور ما را شکل و سوی و جهت میدهد، آیه های قرآن است.
در اینجا سوالی که مطرح میشود اینست که الله و آیه های قرآن را باید منشا خشونت
دانست و یا آنکس که مو به مو بر اساس اراده و میل الله عمل کرده است و میکند؟
بعبارت دیگر، آنچه مبهم است آن است که آیا آیه های قرآن شمشیر را در دست ولی فقیه
نهاده است و یا ولی فقیه خود شخصا دست بشمشیر کشی زده است؟ مسلم است که همچنانکه
پیامبر نمیتوانست دشمنان الله را مورد رحمت و گذشت قرار دهد، ولی مقدس هم هرگز
نمیتوانست و نمیتواند حرف الله را بگوش نگیرد و تظاهر کنندگان را مورد عفو و
بخشایش قرار دهد. در چنین صورتی آیا او میتوانست خود را ادامه دهنده دوران رسالت و
امامت بداند؟ اما، ولی فقیه مامور است و
معذور. یعنی که ولی فقیه با زیرکی بار مسئولیت را بر دوش الله و آیه های قرآنی
مینهد.
پیام ولی فقیه را بسیاری از تحلیلگران دگراندیش
و مخالقین سیاسی یا نشنیده اند و یا نا شنیده میگیرند. بهمین دلیل حقیقت هرگز بگوش
مردم نمیرسد که حکومت ولایت، حکومت الله است، حکومتی فرا قانونی، حکومت خدایی که
ما او را می پرستیم، خود را باو تسلیم و از او اطاعت میکنیم، حکومت فرمانروایی و
فرمانبری ست. که هیچ نجوید و نخواهد مگر عبودیت و بندگی.
بازگشت ولی فقیه تنها بدوران رسالت ختم نمیشود.
او برای تایید و تصدیق رفتار خشونت بار خود نسبت به اعتراض کنندگان بجرم "سرکشی"
و گفتمان "ارعاب" و "تهدید،" ولایت مقدس دست به دامان امامان
میشود. وی به یکی از دعاهای امام سجاد که آنرا "پر نفوذ "و"اثر گذار"
میخواند، رجوع میکند که حاوی تکلیفی ست الهی که عبادت کننده آنرا تکرار میکند. وی
در تفسیر دعای حضرت سجاد، میگوید:
در دعاى چهل و چهارم صحيفه‌ى سجاديه
- كه دعاى ورود در ماه رمضان است و امام سجاد آن را ميخواندند - حضرت چيزهائى را
از خداى متعال براى ماه رمضان درخواست ميكنند؛ از جمله‌ى چيزهائى كه درخواست
ميكنند، اين است: «و ان نسالم من عادانا»؛ پروردگارا! از تو ميخواهيم كه با همه‌ى
دشمنانِ خودمان صلح كنيم، سلم و مدارا پيشه كنيم. بعد بلافاصله ميفرمايند: « حاشا
من عودى فيك و لك فأنه العدوّ الّذى لانواليه و الحزب الّذى لانصافيه»؛ مگر آن
دشمنى كه من به خاطر تو با او دشمنى كردم، در راه تو با او دشمنى كردم. اين دشمنى
است كه ما هرگز با او دم از آشتى نخواهيم زد و دل ما با او صاف نخواهد شد.
چه دعایی؟ سراسر
محبت و مهربانی بجز تنها در یک مورد و ادامه دشمنی و کین خواهی ابدی از کسانی که
با الله دشمنی کرده اند. چه تعجب اکر دل ولی فقیه و پیروان او که این دعا را
میخوانند پراز کینه و تنفر نکند نسبت بآنانی که از خواند چنین دعایی سر باز
میزنند. پس همه ی آنان
که به یگانگی الله و جانشین و جلوه ی وی، آقای مقدس، علی خامنه ای، شک و تردید دارند، و یا در برابر رای ولی فقیه ( یکی با اراده الله و
پیامبر و امام)، بر خاسته، اظهار وجود میکنند و فریاد بر میآورند که ما هم هستیم، خیال
آسوده دارند، که دشمن ولی فقیه که همانا دشمن الله است، فرض میشوند و هرگز سر آشتی
نخواهد داشت.
حالب است که این دعای حضرت سجاد، از
جهت عبادت است که خوانده میشود، اما عبادتی که سیاست است، در خدمت کسب و حفظ قدرت. پس خصومت و کین
خواهی، با دگر اندیشان و مخالفین نظام ولایت یک امر ابدی ست. روشن است که در منظر
ولایت طبیعی ست اگر عبادت تبدیل شود به یک آرمان سیاسی. چه تفاوتی بین دین و سیاست
وجود نداراد،. بی تردید از زیرکی ست که آقای مقدس، ولی فقیه دین را بقدرت گره
میزند. چون او براین باور فنا ناپذیر است که سنگر دین سنگری ست فتح نشدنی.
اما سوء ظن به الله ، به یگانگی و وعده
های او و اندیشه دیگر بودن، بنا بر قول ولی فقیه، به ناگهانی بروز داده نمیشود، به
تدریج ظاهر میشود و «زاویه» گشوده میشود. حضرت ولایت خطاب به یاران دیروز و خصمان
امروز هشدار میدهد که مهم نیست که دیروز در زمره یاران امام بودند و فرمانبرداری مطیع و سر بزیر و زبان بسته بوده اند، مهم این است
که امروز در راه امام گام نهند و به ولایت به مثابه ادامه رسالت و امامت، بدون هیچ
چند و چونی باور داشته باشند. چه کسی ولی فقیه، سید خامنه ای کوته اندیش خوانده
است. این در حالی ست که او پیشا پیشا زمینه ساکت ساختن رقبای انتخاباتی را فراهم
میآورد. بدین منظور ولی فقیه در همان خطبه طولانی، بدامن امام علی پناه مبیرد و
نشان میدهد که علی نیز کردار و گفتار دوست و مرید و هواخواه و یا مومن و باورمند
را در گذشته معیار قرار نمیداد بلکه تسلیم و اظاعت زمان حال را در نظر میگرفت. در
اینجا بار دیگر بدوران خلافت و امامت باز میگردد. و میگوید:
شما بايد بدانيد طلحه و زبير مردمان
كوچكى نبودند. جناب زبير سوابقى درخشان دارد كه نظير آن را كمتر كسى از اصحاب
اميرالمؤمنين داشت...يكى از آن اشخاصى كه پاى منبر جناب ابى‌بكر بلند شد و از حق
اميرالمؤمنين دفاع كرد، زبير است. اين سابقه‌ى زبير است. مابين آن روز و روزى كه
زبير روى اميرالمؤمنين شمشير كشيد، فاصله بيست و پنج سال است... اما اميرالمؤمنين
با اينها چه كرد؟ جنگيد. اميرالمؤمنين از مدينه لشكر كشيد، رفت طرف كوفه و بصره،
براى جنگ با طلحه و زبير. يعنى آن سوابق محو شد، تمام شد. امام ملاكش اين بود،
معيارش اين بود.
بنظر ولی فقیه، امام خمینی هم روش امام علی را
در ارتباط با یاران دیروز و دشمنان امروز
بکار گرفته است. وی در ادامه افزود که امام خمینی «تشدد» نسبت به دشمنان الله را
باوج خود رساند. نه تنها کمونیست ها "را از خود ش جدا" و در برابر " ليبرال مسلكها و دلباختگان
به نظامهاى غربى و فرهنگ غربى، امام قاطعيت نشان داد،" و " مرتجعین را
از خودش طرد کرد،" بلکه در تبعیت و پیروی از امام علی به جنگ آنانی که او را از تبعید به تهران همراهی میکرد
پرداخت و آنها را به جرم خیانت بدار مجازات آویخت. همچنانکه خود صریحا اعلام میکند
که: « بعضى‌ها با امام از پاريس تو هواپيما بودند و آمدند ايران؛ اما در زمان
امام به خاطر خيانت اعدام شدند.»
بعبارت دیگر، در نظام ولایت تنها آن
کسانی حق هستی دارند که خود را تمام و کامل تسلیم شریعت الهی نموده و
فرمانبردار و بنده ای مطیع و آرام باشند. نه دهان خود را هرگز به نفی و
انتقاد بگشایند و نه هرگز در سویی بجز سوی راه مستقیم گامی برداردند. ولی فقیه در
واقع برای توجیه بقای نظام ولایت به زمانی باز میگردد که بشر در طفولیت بسر میبرد،
زمانیکه انسان از انسان بودن خود از چیستی و کیستی خود نا آگاه بود. در دوران
رسالت و امامت، الله محور و منشا زندگی
بود. زندگی در زمینه احکام الهی معنا و مفهوم پیدا میکرد. صراط مستقیم که انحراف
از آن به تشدد الله میانجامد، نفی و انکار انسان بعنوان یک موجود متعقل و خرد ورز
است. الله به انسان همچون رمه ای از گوسفندان مینگرد که باید به آن راهی که پیشا
پیش برای او برگزیده است بوسیله چوپانی هدایت شوند. بی دلیل نیست که فقیه مقدس به
گذشته رجعت میکند. او حال و آینده را در گذشته می یابد. تنها با بازگشت به زمان
رسالت و امامت است که میتواند خود را جلوه
الله بر روی زمین احساس نماید. همچون الله، خود را چوپان میپندارد و مردم را رمه ی
گوسفندان و سخت بر آن باور است که میداند و آگاه است که راه مستقیم از کدام سو
آغاز میگردد. مسلم است که هیچ بنده ای را الله مجاز نساخته است که راه خود را برگزیند.
بنده ی رها یافته از شریعت و احکام الهی
در آتش دوزخ خواهد سوخت. حال آنکه تنها رهایی از آموزشهای الهی ست راه نجات و
آزادی.
زیستن در گذشته و تبدیل گذشته به حال
و آینده، ولی فقیه را تنها به ستیز و خصومت با حق و حقوق بشر نمی کشاند، بلکه او
را به دشمنی با اراده زمان نیز وا میدارد. او بر این تصور است که ولایت تا قیامت
ادامه دارد. او از حاکمیت زمان سر باز میزند. بر آن باور است که تنها دنیای مادی،
دنیای صنعت و تکنولوژی است که دستخوش تحول میشود. اما بشر، بویژه ایرانیان باید به
احکام تغییر ناپذیر شریعت اسلام تن بدهند. نظم و انضباظ شریعت را بپذیرند و در آن
چند و چون و چرا نیآورند. ولی فقیه در دفاع از نظام شریعت میگوید:
عده‌اى در يك دورانى - كه ما آن
دوران را به ياد داريم؛ دوران جوانى‌هاى ما - براى اينكه اسلام علاقه‌مندان و
طرفدارانى پيدا كند، بعضى از احكام اسلام را كمرنگ ميكردند، نديده ميگرفتند؛ حكم
قصاص را، حكم جهاد را، حكم حجاب را انكار و پنهان ميكردند، ميگفتند اينها از
اسلام نيست، قصاص از اسلام نيست، جهاد از اسلام نيست، براى اينكه فلان مستشرق يا
فلان دشمن مبانى اسلامى از اسلام خوشش بيايد! اين غلط است. اسلام را با كليتش
بايستى بيان كرد.
احکامی که ولی فقیه بدان رجوع میکند،
همه احکامی هستند قرآنی در همآهنگی با دوران و عصر خویش، یعنی دوران بدوی و بادیه
نشینی. خدا خامنه ای بر آن
تصور است که احکام قصاص، جهاد و حجاب، ما ایرانیان را به سرحد آزادی و کمال انسانی
نائل میسازد، احکامی که درنهاد آنها خشم و خشونت و انتقام ستانی، ظلم و ستم و بی
عدالتی نهفته است. چه خام اندیش و کوته بین بوده و هستند آنانکه برای خوشامد به بی باوران، خواسته اند از اسلام چهره ای نرم و
انسانی بسازند و بعلط وانمود کنند که آئین اسلام عاری از احکام خشونت بار در باره
خطا کاران، بویژه آنان که دگر باور و یا دگر اندیش اند. آری، حضرت ولایت بخوبی
میداند که بدون خشونت و بیرحمی موجودیت حکومت اسلامی در معرض ویرانی قرار میگیرد.
خیزش و خروش مردم در اعتراض به نتایج انتخابات در 88، ولی فقیه را هراسان ساخته و نظام را تا بیخ و بن
بخود لرزانده بود. بدین لحاظ گفت:
اگر نظام سياسى كشور بر پايه‌ى شريعت
اسلامى و تفكر اسلامى نباشد، امكان ندارد كه اسلام بتواند با ستمگران عالم، با
زورگويان عالم، با زورگويان يك جامعه، مبارزه‌ى واقعى و حقيقى بكند. لذا امام
حراست و صيانت از جمهورى اسلامى را اوجب واجبات ميدانست. اوجب واجبات، نه از اوجب
واجبات. واجب‌ترين واجبها، صيانت از جمهورى اسلامى است؛ چون صيانت اسلام - به
معناى حقيقى كلمه - وابسته‌ى به صيانت از نظام سياسى اسلامى است.
روشن است که ستمگران و زورگویان عالم
آنانی هستند که شریعت اسلام را مغایر با طبع و خصلت بشری و آزادی ای که در سرشت ش
نهاده شده است، میدانند. حق بشر را ارجح به حق الله می شناسند. اما نکته مهمتر در
این گفتار آن است که ولی فقیه وقتی" صیانت از جمهوری اسلامی" را از
"اوجب تری واجب ها" میخواند در واقع در راه خلافت و یزید گام بر داشته
است نه در راه امامت و حسین (نه اینکه این تفاوت براستی دارای اهمیتی بسزا ست).
یزید در صیانت از نظام اسلامی بوده است که دست خود را به خون امام حسین آلوده
نمود. چرا که امام حسین به «طغیان» و سرکشی علیه نظام اسلامی برخاسته، اظهار وجود نموده
و اعلام کرده بود که من هم هستم. هم اکنون ثابت شده است که اگر امام حسین میتوانست
بر لشگر یزید پیروز شو، نه تنها برای صییانت نظام از ریختن خون یزید خود داری
نمیکرد بلکه شمشیر خود را بر گردن هرکسی دیگری که در برابر حکومت به مقاومت بر می
خاست، فرود میآورد. همچنانکه امام خمینی دست خود را به خون محاربینی همچون امام
حسین آلوده ساخته است. بعبارت دیگر، نظام ولایت در واقع ادامه ی خلافت است نه
ادامه امامت، آقای خامنه ای کمی زودتر به این موضوع نیز اشاره کرد که امام علی نیز برای صیانت نظام
اسلامی شمشیر بر روی اصحابی کشید که سر به طغیان برداشته بودند.
اگر خطبه ولی فقیه را در 14 خرداد
(89) جدی بگیریم، در یابیم که رهایی از زندان بزرگ ولایت، از نقد و نفی مرجعی
میگذرد که ولی فقیه برای بقای خود بدان مراجعه میکند. ولی فقیه با رجوع به الله و
پیامبرو امام است، که میتواند مردم را از ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی شان محروم
بدارد، شمشیر بر هرگردن برافراشته ای فرود
آورد و و در دفاع از صراط مستقیم، دست به جنایت علیه بشریت بزند.بعضا بر آنند که
"تغییر جمهوری اسلامی از نقد خمینی می گذرد." حال آنکه رهایی، از نقد
الله و کتاب قرآن میگذرد. بدون تقدس زدایی از کتاب مقدس. بدون تقدس زدایی از نهادهائیکه
در بقای آن بوجود آمده اند، رهایی از شریعت و احکام الهی بوقوع نپیوندد. تا
زمانیکه ولی فقیه قرآن را در یک دست دارد نمیتوان شمشیر را از دست دیگرش خارج نمود.
فیروز نجومی
Firoz Nodjomi
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر