۱۳۹۵ تیر ۲۴, پنجشنبه

گندزدایی یا گندزایی در رفتار فرمان روایان!

احمد رضا احمدپور
گندیدگی (فساد) در اداره کشور و دارایی آن به‌هراندازه و مانند که باشد، ناپسند و خانمان‌سوز است. پله‌بندی یا کم‌و بیش‌دانستن آلودگی، شدنی است؛ ولی در بدبویی و آلوده‌بودن گندیدگی (فساد)، ناهمسانی نارواست. به سخن دیگر، در پس‌آیند ناپاکی و گندیدگیِ رفتارآدمِ آلوده، که از دانایان باشد یا نادان، کم و بیش و ناهمسانی، دارد؛ اما در ناپسندبودن و زیان‌آوربودن آلودگی و گندیدگی، ناهمسانی نیست.

اگر انسان دانایی در رفتار خویش، گندی زند، دنیایی آلوده به ‌گند او می‌شود و گسترۀ آن فراتر است؛ اما در بدبویی و زشتی گند، میان دانا و نادان، کم‌وبیشی نیست.
گزارۀ پرآوازه‌ای هست که "اذا فسدالعالِم فسدالعالَم" و در فرهنگ پارسی نیز ضرب‌المثلی هست که "تخم مرغ‌ دزد، شتر‌دزد می‌شود". ازاین‌روی، در بدن انسانِ عاقل، اگر گندیدگی پیدا شود در‌زدایش آن کوشش می‌کند و اگر در بدن آدم نادان، گندزایی شود، او دربارۀ آن سربه‌هوا خواهد بود؛ اما درهرصورت بوی بد و پی‌آمد آن همه را می‌آزارد.
در اجتماع و سیاست و نظام حاکم، اصلاح‌خواهان راستین ، درپی گندزدایی از رفتار فرمان‌روایان هستند و برایشان اندازۀ آلودگی، کم وبیشی ندارد؛ اما آلودگان درپی چپاول از دارایی‌های مردم‌اند و خود گندزایی می‌کنند و آلودگی را می‌گسترانند. اگر آلوده‌ای درمیان اصلاح‌خواهان باشد؛ مانند دندان گندیده‌ای در دهان است که دندان‌های ناآلوده را نیزآلوده خواهد کرد؛ بنابراین گندیدگیِ دارایی و رفتاری در میان اصلاح‌خواهان، ویرانگر از گندیدگی درمیان آلودگان است؛ چرا؟  چون، اصلاح‌خواه، می‌خواهد اصلاح کند و اگر خود دست‌کژ و آلوده به آز باشد؛ نه‌تنها، در اصلاح‌کردن کارها خسته و ناکارآمد خواهد شد که ویرانگری پی‌آمدِ آلودگی او دوچندان خواهد بود!
فرمان‌روای اصلاح‌‌خواه راستین، نگاه نمی‌کند، انسان آلوده‌کار، برادر و فرزندش هست یا همگروهی یا هم‌اندیش او یا از دیگران به او نزدیک‌تر، بلکه با پافشاری پیوسته، با او برخورد می‌کند و دستان و آزمندی او را از بیت‌المال، دور نگه می‌دارد.
داستان فاسد و افسد را همه می دانند؛ اما همگان آن را بدرستی پیاده نمی‌کنند. دانایان و اندیشمندان، نمی‌گویند، فاسد خوب است و افسد، بد؛ بلکه هردو را گندیدگی (فساد) می‌دانند؛ ولی درپله‌بندی برخورد با آنها، اهم و مهم می‌کنند؛ درون‌مایۀ اهم‌ومهم این است که نخست، افسد (بدتر) را پس ‌بزنند، سپس فاسد (بد) را دور بکنند. درهرصورت آلودگی و گنداب زدوده می‌شود، نه اینکه به گندیدگی کم‌تر (فاسد) روی‌کرد شود.
درپایانِ دیدگاه اصلاح‌گرانه، بسی نیکویی است؛ اگر برآورد کار کسی که از کردۀ خویش، پشیمان می‌شود و در کارزار تاوان‌دادن در کنش است، دربرخورد با او نرم‌خویی شود که او شایستۀ گرامی‌داشتن است؛ هرچند، روشن است؛ باید و پیوسته از پست‌های چشم‌گیرو ملی، او را دور داشت.
احمدرضا احمدپور، 23تیرماه 1395: قم.
https://telegram.me/saahmadpour

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر