دگرباوران

آیا  رضا پهلوی تنها است؟؟

احمد وحدت خواه - ویژه خبرنامه گویا
ناپلئون گفته است تخت سلطنت چیزی جز یک میز چوبی آراسته به پارچه ای مخملی و رنگین نیست، آنچه به آن اهمیت می دهد فرد نشسته بر آن و دستاوردها و میراثی است که او برای ملتش به ارمغان می آورد.

۴۴ سال پس از انقلابی که گویا به سلطنت پهلوی پایان داده بود، تصور بازگشت آن به ایران همه آنهایی را که به درستی یا نادرستی در وقوع این فاجعه بر ملت ایران دست داشته اند در بهت و سرگیجگی فرو برده و تنها هنرشان، به جای مبارزه با رژیم عامل این فاجعه، امواج ابلهانه تهمت و افترا بر خاندان پهلوی و میراث بازمانده از آن یعنی شاهزاده رضا پهلوی شده است.

گویی آنها برای توجیه نقش و هویت زخم خورده خود از شرکت در آن انقلاب ویرانگر که سه نسل میهن ما را داغدار و کشوری تاریخی و رو به پیشرفت را به لجنزار فقر و مصیبت اجتماعی کشانده برای آرام کردن وجدان شرمسارشان دیواری کوتاهتر از رضا پهلوی نمی شناسند.

و شگفتا که این لشگر ورشکسته دینی و لنینی شمشیر خود را بر روی فردی کشیده است که همه شواهد و واقعیت ها از محبوبیت مواضع او در میان اکثریت اقشار ملت برای ساختن ایرانی آزاد و سربلند در فردای سرنگونی فرقه تبهکار حاکم بر کشورمان گواهی می دهد.

اما آنچه که شاهزاده رضا پهلوی را در مقابل همه حملات و انتقادات ناجوانمردانه مخالفان او محافظت می کند همان شهادت تاریخ است، تاریخی که نه در روایات بانیان و میراث خواران آن انقلاب شوم، بلکه در اذهان ملت ما درباره خدمات پدر و پدربزرگ او به ایران حک شده است.

در پایان روز، نبرد برای آزادی و سربلندی ایران ملک شخصی هیچ کسی حتی شاهزاده رضا پهلوی نیست. این گوی و این میدان. اما آنها که خوشخیالانه در پی حذف او از صحنه این نبرد هستند در بهترین حالت نالایقترین گزینه ها برای رهبری این نبرد و در بدترین حالت پیاده نظام جمهوری اسلامی هستند!