یک کشور، یک ملّت، یک پرچم
پویان ویستا – وظیفه انسانی و میهنی من و بسیاری در سال‌های متمادی این بوده که تلاش کنیم قطار مردم را در ریل بی‌بازگشت یک انقلاب ملی بیاندازیم. بالاخره این تلاش‌های ریز و درشت و جانفشانی‌های آزادیخواهان پس از ۴۳ سال به بار نشسته است.امروز بر ماست که از این خیزش میهنی مراقبت کنیم و چراغ آن را روشن نگه داریم تا به انحراف کشیده نشود. ما به عنوان یک ایرانی در برابر آیندگان مسئولیم آنچه را صلاح مملکت است به کمک هم پیش ببریم.
در همین راستا به عنوان سرباز کوچک ایران که همیشه سعی کرده صدای مردم ایران در خارج کشور باشد، خواهش دلسوزانه‌ای از برخی هموطنان بلوچ و کُرد ایرانی خارج کشور دارم.
در دو ماه گذشته بعضی از شما گرامیان به دلایل و اهداف مختلف، پرچم‌های قومی را، فرای اینکه با هویت شما میانه‌ای دارند یا نه، به تظاهرات‌های ملی ایرانیان آورده‌اید. ایراندوستان در اینباره به احترام آزادی بیان، دموکراسی و حفظ همبستگی همیشه مدارا و سکوت کرده‌اند.
اما الان سرکوب شدیدی که جمهوری سلامی در استان‌های غربی کشور از آذربایجان غربی و کردستان تا کرمانشاه و ایلام در پیش گرفته و سودجویی‌هایی که تجزیه‌طلبان و دشمنان ایران دنبال می‌کنند، مرا واداشت که هم‌میهنانه و به خاطر حفاظت از جان مردم عزیز این استان‌ها در داخل ایران که به اتهام تجزیه‌طلبی توسط سرکوبگران حکومت به خاک و خون کشیده می‌شوند، خواهش کنم از آوردن پرچم‌های قومی به گردهمایی‌های اعتراضی ملی خارج کشور که سبب تقویت بهانه‌ی حکومت برای سرکوب مردم در داخل می‌شود، خودداری کنید.
دلایل خود را برمی‌شمارم:
۱. این گردهمایی‌ها در ارتباط با یک قوم یا اقلیت خاص نیست بلکه برای حمایت از ایران و شهروند ایرانی در سراسر ایران است. تمرکز ایراندوستان روی حقوق شهروندیِ یک ایرانی به معنای نادیده گرفتن هویت اقوام ایرانی نیست.
۲. وقتی هیچکدام از هموطنان تهرانی، مشهدی، تبریزی، ارومیه‌ای، اهوازی، آبادانی، رشتی، اصفهانی، شیرازی، کرمانی، زنجانی و… پرچمی نمی‌آورند، محترمانه و منصفانه است که شما هم پرچمی را که نه مربوط به استان‌های ایران بلکه مرتبط با منطقه و تحت حاکمیت حکومت و دولت دیگریست، نیاورید.
۳. ایراندوستان اما هرگز مثل بعضی‌ها نمی‌گویند که «بروید و تظاهرات خود را برگزار کنید!» زیرا این برخلاف همبستگی ملی است و از حضور فعال همه‌ی شهروندان ایرانی از سراسر ایران در تجمعات ملی خود استقبال می‌کنند و همانطور که در ایران شعار داده می‌شود، مردم استان‌های تحت سرکوب جمهوری اسلامی را چشم و چراغ خود می‌دانند. اما اتحاد برای پایان دادن به این وضعیت خونبار و کشتار مردم ایران، در عمل، زیر یک پرچم ملی و فراگیر امکانپذیر است چرا که تشدید سرکوب در استان‌های غربی کشور و استان سیستان و بلوچستان در خدمت سرکوب و خاموش کردن یک ملت و «جمع» کردن اعتراضات در سراسر ایران است!
۴. در شرایط حساس کنونی، وجود پرچم‌های رنگارنگ قومی و اقلیتی و حزبی در تظاهرات‌ها جز اینکه آب در آسیاب بدخواهان ایران بریزد، یا بهانه‌ای برای سرکوبِ هم‌میهنان به دست جمهوری اسلامی بدهد و یا به امر تجزیه‌طلبی مشروعیت بخشد و آن را عادی‌نمایی کند، کمکی نمی‌کند.
۵. از شما انتظار می‌رود از کُردهای عراقی که در تظاهرات‌های «ایرانیان» شرکت می‌کنند بخواهید بدون پرچم اقلیم کردستان، احزاب کُرد عراق و تصویر عبدالله اوجالان حضور یایند. حتی اگر نیت‌شان پاک است و برای حمایت از من و شما و مردم ایران می‌آیند، باید به اصول ما که هموطن هستیم احترام بگذارند.
۶. وقتی شما در این گردهمایی‌ها با لباس زیبای کُردی یا بلوچی حضور می‌یابید، هویت شما که بخش مهمی از هویت ایرانی ست به زیبایی می‌درخشد و شما را بی‌نیاز به آوردن پرچم قومی می‌کند.
۷. اگر باور دارید هر قومی یا استانی حق دارد پرچم خودش را داشته باشد، فارغ از اینکه این باور چقدر منطقی است، مطرح کردن آن در فردای ایران آزاد و با انجام رفراندوم معنادار است؛ نه در این شرایط بحرانی که تمرکز روی هر چیز بجز «ایران»، نتیجه‌اش نفاق بین ما و خوشحالی جمهوری سلامی است.
و در ادامه چند نکته:
۱. شکی نیست که همه ما از سراسر ایران قربانی رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی هستیم؛ یکی کمتر ، یکی بیشتر. پس در بازی عبارات ساختگی مانند «استعمارگرایی و مرکزگرایی فارس» نیفتیم! در بازی اقلیت و اکثریت نیفتیم! چون در ساختار خود رژیم جمهوری اسلامی مجموعه‌ای از بی‌شرف‌ها و خائنان از تمام اقوام ایرانی وجود دارد که اتفاقا به این تفرقه دامن می‌زنند تا همچنان در قدرت بمانند.
۲. مراقب احزاب کُردی و چپگرای خارج‌نشین که به نام حقوق بشر برایتان نسخه «فدرالیسم» و «خودمختاری» می‌پیچند باشید. هر شکل جدایی از مادرِ میهن، هویت واقعی شما را تضعیف و قدرت شما را وابسته به قدرت‌های منطقه و خارجی می‌کند. نگاهی به سرنوشت آذربایجان علی‌اف و کردستان بارزانی بیاندازید.
۳. این احزاب اگر دلشان برای اقوام ایرانی می‌سوزد، چرا به دنبال بازگرداندن سرزمین‌های از دست رفته به ایران نیستند تا بر اساس ادعای خودشان در یک کشور متحد شوند؟! چرا خواب تجزیه‌ی کشوری متحد را می‌بینند تا این مردم را از قدرت ایران محروم کنند؟!
من و شما در کنار هم می‌توانیم در برابر دشمنان قدرتمندتر باشیم. می‌توانیم خوشبخت و پیشرو باشیم. مطمئن باشید «اگر باهم یکی نشویم، یکی یکی کم می‌شویم.»
۴. حضورتان در کنار پرچم شیروخورشید، نماد وحدت است نه تبلیغ پادشاهی! هیچکس پادشاهی را بدون انجام رفراندوم و حمایت مردمی نمی‌خواهد.
بی‌شک شما و جمهوریخواهان میهن‌دوست هم باور دارید که خواسته‌های سیاسی‌تان فقط از دریچه گفتگو و رفراندوم می‌گذرد نه با زور و دسیسه و اتکا به قدرت‌های منطقه‌ای و خارجی!
به امید آنکه به زودی در کنار هم آزادی ایران را جشن بگیریم و برای بازگرداندن شکوه و سربلندی آن و تأمین و تضمین حقوق انسانی و شهروندی مردم سراسر کشور تلاش کنیم.
کیهان لندن
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر