دگرباوران

 بهاییان و حق شهروندی، عمادالدین باقی

فصلنامه جدید (شماره۱۰) بهایی شناسی، عکس فردریک گلیشر را روی جلد گذاشته و نظرات او را به عنوان یک روشنفکر و دگراندیش بهایی که مخالف بیت العدل است معرفی کرده است. این فصلنامه اصولا فلسفه وجودی‌اش نقدبهاییت است ولو اینکه از زبان به قول خودش" روشنفکران بهایی" باشد.
فصلنامه شماره۶ "بهایی شناسی" هم درمقاله اصلی‌اش در نقد میزگرد بی بی سی درباره شخصیت قره العین که اتفاقا مقاله‌ای خواندنی است دوبار تعبیر "بهاییان عزیز" را به کار برده بود. دست اندرکاران بهایی شناسی نوک پیکان مبارزه با بهاییت بوده‌اند و هیچکس نمی‌تواند بخاطر این ادبیات آنها را متهم کند اما عزیز بودن، با محرومیت از تحصیل و کار و شغل و دیگر محدودیت‌ها نسبتی ندارد.

آیا دیگران هم مجازند این تعابیر را به کار برند؟ اگر برای مثال روزنامه‌ای بنویسد "بهاییان عزیز" توقیف نمی‌شود؟ اصلا بهاییان عزیز، پیشکش؛ اگر کسی نسبت به محدودیت‌های ایجاد شده درمورد حقوق شهروندی این اقلیت‌ها معترض باشد امکان انتشار دارد؟

می‌گویند کل بهاییان ۱۰۰-۱۵۰هزار نفرند و...، در حالی که اصلا اگر یک نفر هم باشد طبق اصول۱۹و۲۰ قانون اساسی درباره تساوی حقوقی همه شهروندان، همان یک نفر هم به اندازه اکثریت، واجد حق شهروندی است.

گرچه فصلنامه بهایی شناسی می‌کوشد جانب انصاف و ادب نقد در مواجهه فکری با بهاییت را رعایت کند اما برخوردهای متداول از سوی نهادهای قدرت، واقعیتی عینی ومعیار قضاوت است. این برخوردها نتیجه دیگری به بار می‌آورند و حتی باب نقد علمی بهاییت هم بسته شده و برخی منتقدان بهاییت فکر می‌کنند با یکسویه سخن گفتن، متهم به تکمیل کردن و پشتیبانی از حذف عملی به وسیله سرکوب نظری می‌شوند. البته داستان حذف وقتی جالب تر می‌شود که بدانیم خود بهایی شناسی هم توسط ویکی پدیا حذف شده است.

هیچ عقیده‌ای را نمی‌توان منع کرد. بهایی و مخالف بهایی، به یک اندازه حق آزادی بیان و حق شهروندی دارند. مخالفت با عقاید مخالف را از طریق نقد می‌توان ابراز کرد نه حذف. شهید مطهری حتی تدریس مارکسیسم را که نافی اصل دین و خداباوری است، در دانشگاه‌ها و توسط باورمندان به مارکسیسم، و سپس نقد علمی آن، لازم می‌دانست.

کانال گفتارهای باقی
https://t.me/emadbaghi
اینستاگرام emadeddinbaghi
وبسایت www.emadbaghi.com
فیس بوک Emadbaqi@