دگرباوران

مردم را یاری می دهید یا کارجدی می کنید؟

حسن بهگر

بیانیه اخیر شورای مرکزی حزب چپ ایران ( فداییان خلق ) 1 با شعار گذار از جمهوری اسلامی به یک جمهوری دموکراتیک مبتنی بر جدایی دین و دولت، نه تنها اسباب خوشحالی نیست، بلکه بر یأس خواننده میافزاید. نه به سبب اختلاف نظر ایدئولوژیک و طبعاً نه به این دلیل که در این اعلامیه بر جدایی دین و دولت یعنی نوعی سکولاریسم، تأکید شده، بلکه به خاطر اینکه اعلامیه فاقد منطق و صداقت لازم است.

به هر حال هر جریان سیاسی برای خود منطقی دارد که بر پایه استدلال آن استراتژی و تاکتیک خود را تعیین می کند.

جریانی که گذار از جمهوری اسلامی را مطرح می کند، سپس این گذار را چنین تعریف می کند: «در گذار از جمهوری اسلامی به دموکراسی، نيروی ما در اساس جنبش های اعتراضی، همکاری و ائتلاف نيروهای جمهوريخواه و دموکرات و مجموعه عناصری از اصلاح طلبان است که به ضرورت تغییر در ساختار جمهوری اسلامی و جدائی دين و دولت رسيده اند» و سپس می افزاید که روشش: «همکاری و ائتلاف نيروهای جمهوريخواه دموکرات و سکولار و شکل دادن ثقلی از اين نيروها برای گذار به يک جمهوری دموکرات و سکولار» است، چطور میتوان جدی گرفت؟

تا آنجا که من می دانم اصلاح طلبان خواستار استمرار و ادامه جمهوری اسلامی با اصلاحاتی (که هرگز تعریف نشده و همواره مبهم مانده و هرکسی هم در بابش یک حرفی زده است) می باشند. ائتلاف با اصلاح طلبان یعنی ماندگاری جمهوری اسلامی و این با شعار طرح شده در بالای اعلامیه نمی خواند. عنوان یک چیز میگوید و متن چیز دیگر.

نگارش این اعلامیه، آنهم توسط شورایی برگزیده از افرادی فعال و با سابقه در زمینه ی سیاسی، ظاهراً محض نگه داشتن همه ی گرایش های تشکیل دهنده در یک قوطی انجام شده و آدم را هرچه بیشتر به صداقت و صمیمیت نویسندگان به تردید وامیدارد. هنوز مشخص نیست سوسیالیسمی که این حزب از آن دم می زند چه جور سوسیالیسمی است. سکولاریسمی که اصلاح طلبان هم بدان باور دارند معلوم نیست چگونه سکولاریسمی است که با عنوان شکاف سکولاريسم ـ تئوکراتيسم از آن نام یاد کرده اند. تازه اشاراتی به گروه های اتنیکی نیز شده است که مشخص نیست منظور از اتنیک چیست و چه سیاستی از این طریق دنبال می گردد.

از این همه می گذریم و برمی گردیم به شعار گذار از جمهوری اسلامی و جدایی دین و دولت. وقتی اسلام در جمهوریت باقی بماند، دیگر آشکار است که آزادی سیاسی غایب است چون باید پیرو اسلام باشد و دیگر سیاست استقلالی ندارد تا دمکراتیک بشود. امری چنین بدیهی چرا باید از نظر نویسندگان این اعلامیه پنهان بماند؟ جز اینست که یا در صداقتشان شک کنیم یا فرض را براین بگذاریم که مردم را نادان فرض کرده اند و می خواهند با سخنان مبهم همه را راضی نگاه دارند؟ آخر راضی به چه کاری؟ با این وضعیت مملکت وقت این حرف هاست؟

امروز حکومت دینی ایران هیچ چیز را مجزا از دین نمی داند و در جزیی ترین مسایل شخصی انسان ها دخالت می کند. اعلامیه باید روشن کند که چگونه می خواهد این جدایی را عملی کند وگرنه بحران ها و مشکلات را همه می دانند و شمردنشان دردی را دوا نمی کند.

فراموش نباید کرد با حکومتی طرف هستیم که چند ده هزار طلبه و هزاران اصلاح طلب یاوه گو تحویل جامعه داده و کماکان به صدور انقلاب خود ادامه می دهد. اعلامیه باید مشخص کند که چگونه جدایی از حکومت را با ائتلاف با بخشی از اصلاح طلبان که جزئی از همین حکومت هستند، می خواهد انجام دهد.

اگر این را روشن کردید، می توان حرفتان را جدی گرفت و اگر نه این روشن خواهد شد که کارتان جدی نیست و فقط مردم را بازی می دهید.

2018 Nov 14th Wed - چهارشنبه، 23 آبان 1397

این مقاله برای سایت (iranliberal.com) نوشته شده است و نقل آن با ذکر مأخذ آزاد است

behgar@iranliberal.com

به تلگرام ایران لیبرال بپیوندید

https://t.me/iran_liberal