تاریک اندیشان ایرانی و اسرائیل
فاضل غیبی
آیا می دانستید، که استفاده از نام "رژیم
اشغالگر" برای اسرائیل اشتباه است؟
زیرا اغلب تصور می شود که کشوری به نام فلسطین وجود داشته و
یهودیان مردم آن را آواره کرده، در آن دولت مطلوب خود را برقرار کرده‌اند! اما واقعیت
این است که "فلسطین" نه یک کشور،
بلکه بخشی از خاک امپراتوری عثمانی بود، که پس از شکست امپراتوری در جنگ اول جهانی
به تصرف نیروی های انگلیسی درآمد.
شکست عثمانی در درجۀ اول بدین سبب ممکن شد که
اعراب سعودی به خلیفۀ مسلمین خیانت کردند و به پشتیبانی از نیروهای انگلیسی پرداختند!
آنان امیدوار بودند که پس از جنگ، خلافت عربی نوینی را بنیان خواهند گذاشت. اما پیروزمندان
جنگ جهانی طبعاً نمی توانستند اجازه دهند
که چنین امپراتوری نوینی پدید آید و انگلیس و فرانسه، حتی پیش از پایان جنگ، منطقه
را بنا به "قرارداد سایکس–پیکو"(1916) به مناطقی
تقسیم کردند و سپس کوشیدند در آن مناطق،
حکومت‌هایی مستقر سازند. بدین ترتیب کشورهای عربستان، عراق، اردن، کویت ...پدید
آمدند. از آنجا که در دو منطقۀ لبنان و
فلسطین به جز عرب‌ها، اقوام دیگری نیز ساکن بودند، تشکیل حکومت در آنها مشکل بود.
چنانکه روند استقلال لبنان تا پایان جنگ دوم جهانی (1945) به طول انجامید و قرار
شد، منصب رئیس دولت و رئیس جمهور بطور دوره ای میان مسلمان و مسیحی بگردد.
آیا می دانستید، که تشکیل حکومت اسرائیل خواست سازمان ملل
متحد بود؟
پس از آنکه انگلیس اعلام کرد، منطقۀ فلسطین را واگذار خواهد
کرد، سازمان ملل در 29نوامبر 1947م. با 33 رأی مثبت در برابر 13 رآی منفی نقشۀ
تقسیم منطقۀ مزبور را تصویب کرد. بر اساس این نقشه فلسطین به شش قطعه تقسیم می‌شد
که سه قطعه به یهودیان و سه قطعه به عرب‌ها(1) می
رسید.(ادارۀ اورشلیم زیر نظر سازمان ملل قرار می‌گرفت.)
پس از آنکه پیشنهاد تشکیل دولتی مشترک از نمایندگان سه دین
اسلامی، یهودی و مسیحی (بنا به الگوی لبنان) با مخالفت اعراب روبرو شد، در 14 ماه مه 1948م. در
روز خروج انگلیس، یهودیان تأسیس دولت اسرائیل را اعلام کردند ، که فوراً از سوی
ایالات متحده و اتحاد شوروی به رسمیت شناخته شد. اگر در این مرحله در نیمۀ دیگر،
دولتی فلسطینی تشکیل می شد، از همان ابتدا دو کشور مستقل و همجوار در این منطقه پدید می آمد. اما همۀ کشورهای عربی و عرب‌های
فلسطین از اجرا نقشۀ سازمان ملل سرباز زدند.
آیا می دانستید، چرا سازمان ملل به اکثریت قاطع تأسیس دولت
اسرائیل را تصویب کرد؟
پس از آنکه مشخص شد
که در اردوگاه های مرگ نازی‌ها، شش میلیون یهودی(دقیقاً 5.8) تنها به جرم یهودی
بودن کشته شده بودند، جهانیان از این توحش شگفت زده شدند و مردمان انسان‌دوست در
شرق و غرب خواهان آن بودند که به آوارگی دو هزار سالۀ یهودیان و آزارهایی که در
کشورهای "میهمان" متحمل می شدند پایان داده شود و آنان بتوانند به "یهودیه"
بازگردند و در کنار دیگر اهالی این سرزمین سرافرازانه زندگی کنند. در این میان
اغلب فراموش می شود که حتی پس از پایان جنگ، ده‌ها هزار یهودی همچنان در اردوگاه‌های
"آزاد شده" در سراسر اروپا زندگی می کردند، که در آمار سازمان ملل Displaced
Person عنوان داشتند، زیرا زندگی گذشتۀ خود
را از دست داده بودند و جایی را نداشتند که بدان بازگردند! گذشته از انسان دوستی، مهاجرت صدها هزار
اروپایی برخوردار از دانش و تخصص می توانست برای این قسمت از عقب مانده‌ترین مناطق
جهان امکانات نوینی را فراهم آورد.
آیا می دانستید،
چرا در سال 1948م. کشور فلسطین تأسیس نشد؟
بدین سبب که از یک
طرف کشورهای مجاور مانند مصر، سوریه و
بویژه اردن (ملک عبدالله ) مخالف شدید تشکیل چنین کشوری بودند و از
طرف دیگر مفتی اروشلیم، امین الحسینی پس از آنکه 9 سال (45ـ
1937م.) در برلین مهمان شخصی هیتلر بود، منفعت اعراب را، نه در تشکیل حکومت فلسطینی،
بلکه در "به دریا ریختن یهودیان" تشخیص داد. بدین سبب نیز فردای تأسیس اسرائیل، ارتش های پنج کشور (اردن، سوریه، مصر، عراق،
لبنان) به کشوری که هنوز از نهادهای دولتی
برخوردار نبود حمله بردند. مصر از غرب، نوار غزه را متصرف شد و اردن بخش غرب رود
اردن را (که باید در آن حکومت فلسطینی تشکیل می شد!) و همچنین شرق اورشلیم
را اشغال کرد. جالب است که برای فلسطینی‌ها
اینکه مصر و اردن این دو منطقه را حدود 20 سال در تصرف داشتند مطلوب اعراب
فلسطینی بود! به هرحال در قسمتی که سازمان ملل به یهودیان واگذار کرده بود، در
کنار 650هزار یهودی، 600هزار مسلمان ساکن بودند. کشورهای عربی حساب می کردند که با
کمک آنان خواهند توانست مقاومت یهودیان را از درون و بیرون درهم شکنند. اما
نیروهای یهودی نه تنها توانستند به قیمت کشته شدن 6هزار سرباز، هشت ماه در برابر
حملۀ اعراب مقاومت کنند، بلکه بخشی از منطقۀ واگذار شده به اعراب را نیز تصرف
کردند.
آیا می دانستید، رمز موفقیت اسرائیل برای پیروزی در برای
حملۀ اعراب چه بود؟
با آنکه هنوز نهادهای
کشور اسرائیل تشکیل نشده بود، رسته های نظامی توانستند نیروهای متجاوز عرب را عقب
برانند، زیرا که آنان از میهن خود دفاع می‌کردند و مهمتر آنکه نهادهای نظامی و
غیرنظامی از سرشت دمکراتیک برخوردار بودند و پشتیبانی فعال همۀ مردم خود را پشت سر
داشتند. درحالیکه در نیروهای عربی ساختارهای عقب مانده و استبدادی انگیزۀ مبارزه
را سست می‌کردند. وانگهی برای اعراب مسلمان، یهودیان پست و نجس به شمار می رفتند و
برایشان قابل تصور نبود که بتوانند (بدون ارتش منظم!) در برابر لشگر اعراب که روزی
نیمی از جهان را تصرف کرده بود، پیروز شوند.
آیا می دانستید، که چرا یهودیان دولت خود را در این نقطه
تأسیس کردند؟
در حدود دو هزار
سال پیش (به سال 70م.) رومیان معبد سلیمان را ویران و یهودیان را آواره کردند، آنان که در
همه جا با فشار، آزار و کشتار روبرو بودند، همواره آرزوی بازگشت به سرزمین نیاکان
خود را در سرمی پروراندند. در قرن 19م. صدها
هزار از یهودیان اروپا به آرژانتین مهاجرت کردند و امید می رفت که بتوانند در آنجا
پناهگاهی فراهم کنند، اما از یکسو، با جلوگیری آرژانتین از ورود یهودیان و از سوی
دیگر در برابر پیگرد میلیونی آنان در اروپای فاشیسم‌زده، فلسطین به تنها پناهگاه بدل شد. خاصه آنکه پس از جنگ اول، "ملل
متفق" قیمومت فلسطین را بدین هدف به انگلیس واگذار کردند، که در آن
"خانۀ ملی برای یهودیان" (بیانیۀ بالفور) تأسیس
شود.
آیا می دانستید، که یهودیان بخش بزرگ زمین هایی را که بعداً
در آن اسرائیل تأسیس شد را خریداری کردند؟
با استقبال
فرماندار انگلیسی از مهاجرت یهودیان به فلسطین، در بیست سال میان دو جنگ جهانی
مهاجرت یهودیان فراری از اروپا چنان افزایش یافت، که شمار آنان از ده درصد به سال
1920 به سی درصد کل جمعیت در سال 1945م.رسیده بود. البته به سبب تعصب مذهبی و
دشمنی اعراب، مهاجران یهودی بیشتر در روستاها و مناطق کم جمعیت ساکن می شدند. فراتر
از آن، روستاهای جدیدی در بیابان های یهودیه تأسیس می کردند. گفتنی است که با آنکه
زمین های لازم را به قیمت گزاف از صاحبان عرب می خریدند، کوشش برای تأسیس روستا با
حملات آنان روبرو می شد و بدین سبب جوانان یهودی، بسیاری از 200 روستای جدید را تنها
در دو روز با ساختن چند آلونک و برج دیده بانی بنیان گذاشتند!
آیا می دانستید، چرا یهودیان تا آنجا که ممکن بود از مهاجرت
به شهرها ابا می کردند؟
چنانکه اشاره شد،
هدف مفتی اروشلیم نابودی یهودیان بود. او پیش از رفتن به آلمان هیتلری، به سالهای
1921، 1922، 1929 و 1936م. "شورش"هایی را به قصد کشتار یهودیان دامن
زد. برای نمونه در تابستان 1929م. در روستاها شایع کرد که در اورشلیم یهودیان به
مسلمانان در حال نماز حمله کرده اند و دستور داد همۀ مردانی که می توانند اسلحه
حمل کنند از روستاها به شهرها هجوم برند و یهودیان را کشتار کنند. حمله و کشتار
یهودیان به اروشلیم محدود نبود و مثلاً در شهر حبرون که از 20هزار جمعیت 800 نفر را یهودیان تشکیل می
دادند، تنها در 24آگست، 67یهودی کشته شدند که در میان آنان 12 زن و سه کودک به چشم
می خوردند. با توجه به ناآرامی‌های فزاینده، دولت انگلیس با آنکه از کشتار میلیونی
آنان در آلمان آگاهی داشت از سال 1939م. به بعد، مهاجرت یهودیان به یهودیه (فلسطین) را ممنوع کرد. تا بدانجا که به سال
1947م. کشتی Exodos
را که 4500نفر را از فرانسه به فلسطین می برد در نزدیکی بندر حیفا متوقف کرد و به
آلمان بازگشت داد!
آیا می دانستید که در سده های گذشته نیز یهودیان در فلسطین
ساکن بودند؟
گزارش کارل‌مارکس از
وضع زندگی یهودیان در نیمۀ سدۀ 19م. همانقدر که برای سده های پیشین صادق است تکان
دهنده است و نیازی به تفسیر ندارد:
« اورشلیم جمعیتی بالغ
بر 15500 دارد که 4000 نفر مسلمان و 8000 یهودی
هستند. مسلمانان با آن که فقط یک چهارم کلّ جمعیت را تشکیل می دهند، از هر لحاظ بر
دیگران آقایی می کنند... درحالیکه نکبت و زجر
یهودیان توصیف ناپذیر است. آنان در محله‌ای
آلوده و نقطه‌ای کثیف میان صیون و دیوار ندبه بسر می برند و شدیداً زیر فشار و ستم
مسلمانان هستند و (از آنجا که اجازۀ هیچگونه
فعالیت اقتصادی ندارند) از اعانه های ناچیزی زندگی می کنند که همکیشان آنان از اروپا
می فرستند."(2)
آیا می دانستید، که چرا عرب‌های فلسطینی مجبور به ترک
سرزمین پدری شدند؟
نخست آنکه صرفنظر
از موارد انگشت شماری که شرایط جنگی ایجاب می کرد، روستایی از اهالی خالی شود،
هیچگاه دولت اسرائیل، اهالی غیریهودی را
مجبور به ترک وطن نکرد. از سوی دیگر ، دو سوم از 700 هزار نفر "آوارگان"،
نه به بیرون از فلسطین، بلکه از منطقۀ
واگذار شده به یهودیان به نیمۀ مسلمان نشین مهاجرت کردند. دلیل اصلی این مهاجرت
این بود که حاضر نبودند، در سایۀ حکومتی غیرمسلمان زندگی کنند و این را
"خیانت" و "نکبت" می دانستند! نمونۀ تاریخی برای چنین رفتاری کشور
هند بود که بدین بهانه پس از استقلال، باید
به سه بخش تقسیم می شد و برای آنکه مسلمانان از هندوها جدا شوند، سیل مهاجرتی برخاست
که در روند آن نزدیک به 15 میلیون میهن خود را از دست دادند و دستکم نیم میلیون
نفر کشته شدند. به هر حال اعرابی که در اسرائیل ماندند، از تابعیت و حقوق برابر با
همۀ دیگر شهروندان برخوردار شدند و همین دلیل کافی است که اسرائیل حکومتی مدرن و
دمکراتیک است و در صورت تأمین اعتماد، با آن می توان به همزیستی سرافرازانه دست
یافت. در برابر رفتار متمدنانۀ اسرائیل، اعراب از هیچ عمل دشمنانه و حتی وحشیانه
ای ابا نداشتند و در پس شعارهای سیاسی
تعصب و نفرت مذهبی آنان نهفته بود. به عنوان مثال، آنان زیارت بیت المقدس را حق
دینی خود می دانند، اما در 20سالی که شرق
اورشلیم در تصرف اردن قرار داشت از نزدیک شدن یهودیان به دیوار ندبه جلوگیری می
کردند! از این نظر، باید سپاسگزار بود که
دولت اسرائیل (بر خلاف اعتقاد یهودی) از اِعمال سیاست
"چشم در برابر چشم"خودداری میکرد.
آیا می دانستید، که کدام کشور باعث جنگ 6 روزه (به سال1967م.)
شد؟
پس از شکست لشگرهای
عرب در سال 1948م. کشور تازه تأسیس اسرائیل با سرعت به نوسازی نهادهای کشوری کوشید
و با آنکه اکثریت اهالی را یهودیانی از کشورهای عقب مانده تشکیل می دادند، به نخستین
کشور دمکراتیک در منطقه بدل شد. یهودیانی
که از جنگ جهانی و خطر مرگ در اردوگاه‌ها به اسرائیل پناه برده بودند،
"سرزمین موعود" را نه بهشتی که در آن شیر و شهد روان باشد، بلکه بیابانی
خشک و سوزان یافتند. اما به کوشش و دانش، آن را به یکی از بارورترین نقاط دنیا بدل
کردند. اکنون شهروندان اسرائیل در همۀ دیگر زمینه های زندگی از پیشروان جهانیان بشمار می روند و به نسبت
جمعیت، از چنان درجۀ بالایی از موفقیت های علمی برخوردار است که "لابراتوار
جهان" نام گرفته است. از آنجا که سازندگی و پژوهش بیش از هر چیز به محیط امن
و آسایش نیاز دارد، صلح‌جویی و همزیستی مسالمت آمیز با همسایگان، به ویژه با اعراب
ساکن فلسطین، باید همواره سیاست اسرائیل را تعیین میکرد. اما اعراب متأسفانه بجای استفاده
از تجربیات و دست آوردهای اسرائیل همواره راه دشمنی را پیمودند و کوشیدند از این راه بر
نارسایی و مشکلات داخلی خود سرپوش بگذراند.
در این راه نه تنها شکست در نخستین جنگ با اسرائیل درسی نبود، بلکه در
سالهای آتی نیز همواره نابودی اسرائیل را هدف اصلی خود اعلام می کردند، بدون آنکه
در نظر گیرند که اگر پیش از تشکیل دولت و ارتش اسرائیل نتوانستند بر این کشور
نوبنیاد پیروز گردند، حتماً در سالهای بعد که ارتش اسرائیل به سلاح های مدرن نیز مجهز
شده بود، هر جنگی با آن محکوم به شکست می‌بود. با اینهمه عرب‌ها آزموده را آزمودند
و عبدالناصر با بستن راه دریایی اسرائیل در خلیج عقبه، در ژوئن 67 به جنگی دامن زد
که در طول تنها 6 روز لشگر 250هزار نفری
اعراب با 20هزار کشته شکست خورد، درحالیکه برای اسرائیل به قیمت تنها 777 کشته و
از دست دادن 20درصد از تسلیحات تمام شد. در ازای آن اسرائیل، صحرای سینا، بلندی ها
جولان و غرب اردن را اشغال کرد.
آیا می دانید راه حل
اسرائیل برای حل اختلافات موجود کدامست؟
روشن است که
روندهای اجتماعی را نمی توان نادیده گرفت. از جمله اگر سازمان ملل بجای دو نیمه
کردن فلسطین این پیشنهاد را می پذیرفت که در فلسطین به الگوی لبنان یک دولت مشترک تشکیل
شود و اعراب نیز این راه حل را می
پذیرفتند، مشکل آوارگان فلسطین بوجود نمی آمد. از سوی دیگر اینک پس از 70 سال،
جمعیت 600هزار نفری "آوارگان"، اینک به حدود پنج میلیون افزایش یافته است،
بنابراین تقاضای بازگشت آنان با توجه به اینکه امروزه کل جمعیت اسرائیل 7میلیون
نفر (5،7یهودی و 1،3غیریهودی) است (فرضاً اگر
راضی به زندگی در اسرائیل باشند!) نه یک خواست معقول، بلکه تنها حربه ای تبلیغی است. از سوی
دیگر امنیت برای اسرائیل بعنوان کشوری که مجبور است از نیروی انسانی خود در راه
پیشرفت اقتصادی استفاده کند، همواره از اهمیتی حیاتی برخوردار بوده است. از اینرو
نیز همواره از هر تدبیری برای تأمین صلح و امنیت استقبال کرده است. چنانکه
بلافاصله پس از "جنگ 6 روزه"
اعلام کرد که حاضر است در قبال قرارداد صلح ( با کشورهایی که
جنگ را به هدف نابودی اسرائیل شروع کردند!) از "مناطق اشغالی" عقب نشینی کند. این پیشنهاد سه
ماه پس از جنگ در کنفرانس سران عرب در خارطوم با سه "نه" روبرو شد: نه به
مذاکره، نه به صلح و نه به شناسائی اسرائیل! با اینهمه اسرائیل هنگامیکه مصر حاضر
شد در برابر پس گرفتن صحرای سینا قرارداد صلح ببندد (قرارداد
اول کمپ دیوید) از آن استقبال کرد. اما فلسطینی‌ها و کشورهای عرب نشان دادند که نه
به خاطر حرکت به سوی صلح و همزیستی، بلکه تنها در جهت تبلیغی و تقویت موضع دشمنانه
بر خواسته های خود پافشاری می کنند. این رفتار زمانی در برابر جهانیان افشا شد، که
بیل کلینتون به سال 2000م. بستن "قرارداد کمپ دیوید دوم" را هدف قرار
داد. با توافق طرف اسرائیلی همۀ خواسته های رهبران فلسطینی در قرارداد تحقق می
یافت: در مناطق غرب رود اردن و نوار غزه، کشور مستقل فلسطین، با شرق اروشلیم
بعنوان پایتخت، تشکیل می شد. دو قسمت را جاده ای به هم وصل می کرد و بخش بزرگی از
"آوارگان" می توانستند بازگردند... این‌ها امروزه برای فلسطینی ها بصورت
رؤیایی دست نیافتنی درآمده است، اما اگر با مخالفت عرفات روبرو نمی شد یک دهه پیش
تحقق یافته بود. شکست مذاکرات برای کلینتون (که تحقق صلح را به
هدف و آرزوی شخص خود بدل ساخته بود) و حتی حاضر بود مرز میان دو کشور از میان "دیوار ندبه"
و "مسجد الاقصی" بگذرد، بسیار تلخ
بود. او گویا در پایان به عرفات گفت: «شما در چهارده روزی که اینجا بودید، به
همه چیز فقط "نه" گفتید.» (3)
***
شما اگر این مطالب را می دانستید، از اینکه، چند روز پیش، بیش
از 300 تن "با گرایش های مختلف فکری و سیاسی" در بیانیه‌ای (4) از
"جنایات اسرائیل" ابراز انزجار کردند، شگفت‌زده می شدید!
با در نظر گرفتن مطالب بالا باید گفت که امضا کنندگان
بیانیه، نه از گرایش های مختلف، بلکه از گرایشی مشترک برخوردارند و آن پایبندی به
ضدارزش‌هایی است که حکومت اسلامی را بر ایران حاکم کرد و تداوم آن را تضمین می‌کند.
واداشتن جوانان به خشونت و دامن زدن به تشنج و برخوردهای "شهیدپرورانه"،
در جهت مخالف منافع فلسطینی‌ها است و بدین سبب همدردی با نتایج شوم چنین سیاستی
همانا پشتیبانی از رهبران فاسدی است که بجای
استفاده از امکانات مسالمت‌آمیز همواره به تدابیر شیطانی جدیدی متوسل می شوند.
محکوم کردن یک سویۀ اسرائیل همانا تأیید سیاست‌های ضدانسانی
رهبران فلسطینی است که مسئولیت مستقیم و کامل بیچارگی مردم فلسطین برعهدۀ آنان است. آنان بجای کوشش مسئولانه برای تحقق
راه حل‌های سازنده، فرصت‌های موجود را گام به گام از دست دادند و اگر 70سال پیش
ممکن بود که کشور فلسطین در سرزمین هایی به بزرگی اسرائیل تأسیس شود و 15 سال پیش هنوز امکان داشت کشور مستقل فلسطین با
اروشلیم شرقی بعنوان پایتخت تحقق یابد، آنان به شهوت قدرت، جوانان را به ترور و
اعمال وحشیانه واداشتند و به "تجارت مرگ" ادامه دادند.
ما مردم ایران نیز با چنین سیاست هایی به نکبت امروزی دچار
شده ایم، اما برای نوسازی کشور به صلح و دوستی نیاز داریم و دفاع از ضدارزش‌ها را
مخالف منافع ملی می یابیم. بدین سبب امضا کنندگان بیانیۀ مزبور می‌توانند یقین
داشته باشند که ایران آینده از آنان به نیکی یاد نخواهد کرد.
(1) قطعنامۀ 181 سازمان ملل از
"اعراب ساکن فلسطین" صحبت می کند، زیرا در آن زمان هنوز "هویت
فلسطینی" وجود نداشت.
(2) Karl Marx, Die
Kriegserklärung - Zur Geschichte der orientalischen Frage, 1854
(3) „You have been here fourteen days and said no to everything.“.
Efraim
Karsh: Arafat’s War. The Man and His Battle for Israeli Conquest. New York
2003, S. 171
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر