تحریم فعال ؛ « نه به رئیسی!» است
بابک داد
شش سال پیش پارادایم "تحریم فعال" را در نوشته‌ها و مصاحبه‌های تلویزیونی مطرح کردم که مورد اقبال قرار گرفت. تحریم فعال چیست؟ پاسخ ساده این است:
و «تحریم فعال» یعنی عملگرایی و هوشمندی در مخالفت!
یعنی بر اساس مقتضیات زمانه، خواه با "روش سلبی" کناره می‌گیریم. و خواه با "روش ایجابی"، فعالانه در عرصه حاضر می‌شویم. امروز نوبت حضور ممانعتی ماست!
تشویق شهروندان به جلوگیری از انتخاب ابراهیم رئیسی، مخالفت عملگرایانه با "نقشه‌های هیأت حاکمه نظام اسلامی" است. برهم زدن نقشه‌های آنها، با تشویق مردم به دادن "رأی به رقیب رئیسی"، تحریم فعال امروزه است!
🔷 اپوزیسیون منفعل نماند! 🔷
آنچه باعث شده تا مردم کمتر گوش به اپوزیسیون بدهند، "انفعال و بی‌برنامگی" آنهاست.
مادامی که در کشور انقلابی نکرده‌اید، و تا وضع همین است، مردم ناگزیرند در هر دوره با "رأی سلبی" خود نگذارند امثال احمدی‌نژاد یا رئیسی دوباره بازگردند! ما حق نداریم آنها را به این دلیل سرزنش کنیم!
متأسفم بگویم با بحث‌های فراوانی که با دوستان در جناح‌های مختلف اپوزیسیون داشته‌ام، به این نتیجه رسیده‌ام که آن بخش از اپوزیسیونی که در «بوق تحریم انتخابات» می‌دمند، غالباً یک "راهکار ایجابی" ندارند.
هرگز نتوانسته‌ام از آنها "راه‌حل عملی" به جز تحریم منفعلانه انتخابات بشنوم! و تحریم، "کار" نیست! "کاری نکردن و انفعال" است! کدام تغییری را سراغ دارید که از روی "کاری نکردن!" رخ داده باشد، که با تحریم انتخابات در ایران هم رخ بدهد؟
البته جای خوشبختی است که بخش خردمند اپوزیسیون، (مانند جبهه ملی؛ در خبر امروز) به رویکردهای عملگرایانه می‌پیوندند و از جمله در اطلاعیه آقایان امیرانتظام و... اعلام شده در انتخابات مشارکت می‌کنند.
🔷 افق نگاه اپوزیسیون سنتی! 🔷
بد نیست ببینیم بخش سنتی اپوزیسیون به چه چیزهایی دل خوش کرده‌اند؟ اگر اینها را مرور کنیم، می‌فهمیم چرا بعد از ۳۸ سال، اپوزیسیون جمهوری اسلامی نتوانسته هیچ راهکار عملی برای اقدام و سرنگونی استبداد در ایران ارائه کند!
عمده‌ی دلایل و راه‌های اپوزیسیون برای انفعال یا تحریم انتخابات اینهاست:
🔹 اول: دلخوشی به "افزایش نارضایتی و انقلاب"!
می‌گویند اگر مردم در فشار اقتصادی و فقر باشند، خودشان قیام می‌کنند!
برخی هم معتقدند این فشارها از طریق تحریم‌های اقتصادی خارجی بر مردم ایران مؤثرتر است. آنها "پاسخی" ندارند برای مردمی که قربانیان تحریم‌های دارویی و غذایی و... هستند!
می‌گویند مردم باید زیر فشارها، آنقدر خشمگین شوند که به خیابان‌ها بریزند و کار نظام را یکسره کنند! پاسخی هم ندارند که چنان «انقلابی»، که فقرا با شورش کور به تخریب همه‌چیز بپردازند، «ایران را به کدام سمت» خواهد برد؟ آیا انقلابیون، ایران را دودستی به فلان مجری تلویزیونی و یا فلان شخص تحویل می‌دهند؟
فردای انقلاب محرومان، آیا دموکراسی و عقلانیت بر کُرسی حاکمیت می‌نشیند؟ یا انقلابیونی از جنس ۵۷ که با شعار حمایت از مستضعفین، هزاران نفر را حذف کردند و حالا خودشان به کارتل‌های عظیم اقتصادی و مافیاهای ثروت و قدرت تبدیل شده‌اند؟
🔹 دوم: دلخوشی به "گرفتن مشروعیت از نظام"!
می‌گویند با رأی ندادن، مشروعیت را از حکومت می‌گیریم! چگونه؟
آنان نمی‌گویند که آیا تاکنون، حکومتی را سراغ دارند که با تحریم انتخابات، خودش اعتراف کند که: "خب! ما دیگر مشروعیت نداریم! پس می‌رویم!"
آیا استبدادی را سراغ دارید که تسلیم تحریم انتخاباتی شده و از قدرت کناره‌گیری کرده باشد؟ آیا دیکتاتورها به تحریم مردم توجهی می‌کنند؟
با تحریم انتخابات، کدام نامزدها به قدرت می‌رسند؟ و آیا تحریم، کمک غیرمستقیم به پیروزی نامزد جناح حاکم نیست؟
🔹 سوم: دلخوشی به "سر‌و‌ته یک کرباس‌اند"!
این قضیه «منطق و برهان» نخ‌نمای تحریم‌کنندگان است!
می‌گویند: آخوند، آخوند است و روحانی و رئیسی هم فرقی ندارند؛ چون سر و ته یک کرباس‌اند!
صادقانه پاسخ نمی‌دهند که آیا پیروزی و قدرت‌گرفتن ابراهیم رئیسی را با دولت حسن روحانی حقیقتاً یکسان می‌دانند؟ آیا جهت‌گیری هر دو اینها، نوع آدمهای اطرافشان، و نگاهی که به مردم دارند، یکی است؟
آیا واقعاً بین دولتی که اسحاق جهانگيری معاون اول آن باشد، با دولتی که سعید مرتضوی یا رحیمی معاون اول باشند، هیچ فرقی نیست؟
این ضرب‌المثل "سر و ته یک کرباس" در دنیای متنوع امروز، دیگر حتی در مورد دو برادر خونی هم مصداق ندارد. فقط یک عبارت پوچ است برای رفع تکلیف! کدام کرباس؟...
♦️ رأی‌مطالبه‌محور و رأی ممانعتی! ♦️
راهکار رأی ممانعتی، از برکشیدن قاضی بی‌سوادی مثل ابراهیم رئیسی ممانعت و جلوگیری می‌کند!
و رأی مطالبه‌محور به روحانی، همواره راه را بر نقد او باز می‌گذارد.
و انتخاب هم مانند همیشه؛ با مردم و حق مردم است.
بابک‌داد
۲۷ اردیبهشت ۹۶
کانال تلگرام: http://t.me/BabakDad
وبلاگ فرصت نوشتن: http://BabakDad.blogspot.com
فیس‌بوک:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر