یکی

یکی بدتر از دیگری

رامین کامران

از جمهوری اسلامی ملال آورتر، انتخابات جمهوری اسلامی است. تکرار ادواری آن فقط یادآور تداوم وجود نحس این نظام نیست، صحنهُ تکرار خدعه ایست که خمینی چهل سال پیش به مردم ایران زد و وراثش در فواصل مرتب تکرار میکنند:

 جا زدن خود به جای کسی که نیستند و بردن مردم به راهی که نباید. هر بار موفقیت در این راه نشان میدهد که بر خلاف دلخوشی هایی که مردم در بارهُ بلوغ سیاسی خود و دیگران به دیگران و خود میدهند، ترقی در این زمینه نه جبری است و نه بی بازگشت.

البته این خدعه با زمان تکمیل شده و باید پذیرفت که پیشرفت کلاه برداران از قربانیانشان، سریعتر بوده است. خمینی خودش و بود و خودش، طبعاً باید از خود تصویری نادرست عرضه مینمود که کرد و وقتی کار از کار گذشت، سر جایش نشست و تکان نخورد و گفت همین است که هست و من هم همینم که هستم.

جانشینانش البته توانی همسنگ خمینی نداشتند تا کار را یکنفره جلو ببرند. برای جبران ضعف راهی یافتند: دو تا دو تا دست به کار شدند تا گلیم خود را از آب بیرون بکشند. اگر در مورد امامشان دو چهرهُ معتدل و تندرو با گذشت زمان جا به هم سپرد، در مورد اینها نوبتی و ادواری جا به جا میشود تا دوام نظام انقلابی را تضمین کند.

اینبار تنها مایهُ دلخوشی، احساس دلزدگی مردم از این بازی اصولگرا و اصلاح طلب است که از سخن این و آن مستفاد میشود. بعد از چندین سال، موجی که باید بلند میشد و آبروی این سیاه بازی را میبرد، بالاخره به راه افتاده است.

این بار، گفتار محکوم کنندهُ انتخابات، گفتاری که این بازی را ترفند نظام میشمرد، بر رقیب خود غالب شده است و دور را از دست منادیان معمول شرکت در این مضحکه گرفته است. این آگاهی که مسابقه ای بین بد و بدتر در کار نیست و همهُ اینهایی که در میدان جولان میدهند، یکی از دیگری بدترند، دستاورد مهمی است. شرکت در انتخابات و خواست خلاصی از این رژیم دوتاست و واگذاشتن یکی، خواه ناخواه میدان به دومی میدهد که تنها راه چاره است.

تماشای خیمه شب بازی کافیست، باید به فکر کار جدی بود.

2017 Apr 6th Thu - پنج شنبه، 17 فروردين 1396