آقای نگهدار ؛ این همه تخت گاز راندن از بهر چیست ؟
عبدالحمید وحیدی
آقای انقلابی گذشته و یار و یاور استمرار طلبان امروز ، مظلب شما را تنها به این دلیل منشر می کنم تا در آینده با توجه به مواضع بعدی شما بر آنها نقدی بنویسم.
ساعاتی پیش آیت‌الله هاشمی رفسنجانی ۸۲ سال زندگی و تلاش را بدرود گفت. خبر بس تلخ بود، برای آن گروه از ایرانیان که خود بهمن انقلاب بهمن را به حرکت آورده و خود به نوبت با پس‌لرزه ها یا سیلاب های آن در آویخته اند. رفتن هاشمی خبری تلخ بود برای آنان که در این ویرانه دنیای هراس‌زده، به تدبیرها و تجربه‌های خیرخواهان ایران چشم دارند تا مبادا باز کشور را به غرقابه‌های تازه درغلتد.
هاشمی از معدود رهبران جمهوری اسلامی بود که، بدون پرورش در خارج یا تحصیلات آکادمیک، برخلاف هم نسلی‌های خود، ظرفیت آن‌را یافت که برای تطبیق نظام با نیازهای زندگی امروزین، و یا برای هم‌زیست‌کردن آن با جهان مدرن آستین بالا زند. به‌راستی هیچ‌کس به اندازه رفسنجانی در بیرون‌کشیدن جمهوری اسلامی از هیمه‌های به‌جامانده از انقلاب و جنگ مدبر نبود. باور بسیاری از مریدانش این است که اگر دوران رفسنجانی نبود، جمهوری اسلامی یا چون رژیم اسد سرنوشت‌اش به حمایت شرق گره می‌خورد، یا چون رژیم شاه حیات‌اش به حمایت غرب بسته می‌شد، یا با طناب نادانی صدام و قذافی به ته چاه رفته بود و یا اگر هم می‌ماند با ونزوئلا و زیمبابوه هم‌طرازی می‌کرد.
- تحلیل‌های بیشتری را در این‌باره در «زیتون» بخوانید:
رفسنجانی؛ الگوی تغییر سیاسی و بنیان‌گذار خط میانه/ سعید برزین
یک ضایعه، یک پرسش/ عیسی سحرخیز
هاشمیِ خوبِ صدا و سیما / طاها پارسا
بود و نبود هاشمی رفسنجانی / ابراهیم نبوی
شاگرد زرنگ انقلاب / فرخ نگهدار
هاشمی؛ مصلحتی که به حقیقت نرسید/ محمد رهبر
پایان عصر آقای خاص سیاست در ایران/ علی کلائی
با این همه، رفتار هاشمی با انقلاب بی‌نصیب از نقد نیست. اما نقد هاشمی به خودباوری و بی‌اتکالی او یا شبهه در ایران‌دوستی او نیست. نقد هاشمی این نیست که او بوی مردم‌اش را نمی‌شنید و سمت تحول را نمی‌دید. با تدبیر او، و با اعتماد اکثریت مردم به او بود، که ایران پس از آیت الله خمینی، به سوی صلح و سازندگی و ثبات ره یافت.
نقد رفتار او به کم‌اعتنایی‌اش به اهمیت حفظ اعتماد زحمت‌کشان و روشنفکران در یکی از حساس‌ترین برهه‌های تاریخ معاصر کشور است. هاشمی در میانه دهه ۶۰ به جایگاه محافظه‌کاران در جمهوری اسلامی پر بها داد (یا تن داد) و بخش مردم‌گرای نظام را به حاشیه راند. هاشمی رفسنجانی در دهه ۶۰، به خطا، نور چشم کسانی شد که آزادی سیاسی را خطری برای کشور تلقی کردند و راه‌گشای فرادستی امنیتی‌ها بر سرنوشت کشور، و نه فقط دگراندیشان، شد.
و این خطا زمانی شکست‌آفرین شد که به حاشیه رانده‌شدگان هم به خطا بر ظرفیت‌های لولاگر او خط بطلان کشیدند و او را تماما علیه خود پنداشتند. و از بد روزگار هر دو طرف فقط زمانی بعد از ۸۴ درس گرفتند و هم‌نشینی کردند که احیای قدرت صد برابر دشوارتر بود. حالا هاشمی خاری شده بود خلیده در چشم همان نورچشمی‌های دیروز.
هم از این‌روی، رفتن هاشمی تسلی خاطر است برای شاگردان تنبل انقلاب بهمن. برای آنان که، برخلاف هاشمی، از گذشت روزگار نیاموختند؛ آنانی که دیروز مثل هاشمی، با فتح خرمشهر، هوای کربلا و قدس کردند. ولی برخلاف او، بعدها بی‌اعتنا به دام‌گستری‌ها، باز پای کشور را به معرکه‌های مین‌گذاری شده کشاندند. و یا برخلاف هاشمی در رویدادهای ۸۸ اهمیت رای مردم و اعتماد مردم را ندیدند و با نیمی از جامعه به مقابله برخاستند.
و سوال بزرگ تاریخ هنوز این است که اگر جایگاهی که هاشمی برای جناح‌های چپ و راست در جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ قائل شد، وضعیت عکس داشت آیا باز هم عبور کشور از آن همه مصیبت در دهه ۶۰، مثل کشتار بی‌دریغ هزاران زندانی سیاسی و افتادن مهار حکومت به دست اقتدار گرایان، امری مقدر بود؟ اگر نگاه هاشمی در برهه ۶۷ و ۶۸ همان نگاه هاشمی در برهه ۸۸ و ۸۹ بود، آیا باز هم روح کشور از کشتارها و تحریم‌ها و خودکامگی تا این حد زجر می‌دید؟
اما ورای همه فراز و نشیب‌ها، کارنامه هاشمی آئینه عبرت است برای همه کسانی که در غرقابه‌ها و پیچیدگی مفرط اوضاع سیاسی گرفتار می‌آیند، اما از اسب نمی‌افتند که زیر سم ستوران له نشوند؛ کسانی که از خود چیزی بیش از آویختن لوح قربانی بر سینه خویش انتظار دارند؛ کسانی که عزم دارند نه فقط مثل قربانیان سربلند به پایانه راه ره یابند، بلکه در برون بُرد کشور از غرقابه‌ها سهمی شایسته جایگاه خویش بر عهده گیرند. هاشمی جانی از همین جنس بود، جانی تنومند بود، از جنس ایران و در مسیر زمان.
برایم یقین است که وجدان آیت‌الله هاشمی رفسنجانی به هنگام آخرین بازدم‌ها، وجدانی ناآرام و خوف‌زده نبوده است. زیرا برای او یقین بوده است که قاطبه مردم کشورش، که او آنها را در این ۸۲ سال هرگز تنها نگذاشت، هاشمی رفسنجانی را در پایان کار یار و مددکار خود برای عبور از گردنه‌های سخت خواهند شناخت.
همراه و همزبان با میلیونها شهروند کشورم، فقدان آقای هاشمی را به خانواده محترم تسلیت گفته برای ایشان آرزوی صبر دارم.
نتیجه آن در آینده چنین می شود
از لحظه فوتِ نامنتظر آیت‌الله هاشمی، موضوع بسیاری از تحلیل‌ها، گزارش‌ها و گمانه‌زنی‌ها سنجش تاثیر فقدان او بر تناسب قوای موجود در حکومت و جامعه است. در این میان صدا و سیمای تهران در روز تشییع ملاکی گویا شد برای تشخیص بود و نبود هاشمی بر وضعیت سیاسی کشور.
در این نوشته خواهیم دید که چگونه واکنش مردم به رفتن هاشمی، هم بر ارزیابی حاکمان و معترضان از میزان اعتبار خود در جامعه تاثیرگذار است و هم بر فهم جهان از معنای ایران.
یک
ابعاد حضور میلیونی مردم در مقایسه با ۹ دی، به آیت‌الله خامنه‌ای یک فرصت دیگر داد که جایگاه خود و جایگاه آیت‌الله هاشمی رفسنجانی در ذهن مردم را به چشم ببیند. و اگر برای هر رهبر مهر ملت بهترین اجر دنیوی است، باید تامل کنیم که مراسم تودیع با هاشمی، تا کجا ذهن رهبر را به تجدید نظر در رفتار خود با ملت فرامی‌خواند؟ بعید است آقای خامنه‌ای فرصتی از این گویاتر برای فهم احساس مردم نسبت به خود پیدا کند. هاشمی در نیمه راه بود که دریافت چرا و چگونه گران‌ترین گوهر هستی خود، یعنی اعتماد اکثریت ملت، را از کف داد. او بازگشت و آن اکثریت هم به او بازگشتند. آیا زمانه راه را، برای تغییر رفتار آیت‌الله خامنه‌ای با ناراضیان، هم‌چنان باز خواهد گذاشت؟
من در عمق رفتار مردم در بدرقه با هاشمی قدرت و صراحتی دیدم که بسیار بعید می‌دانم دیگر سران حکومت، و در راس همه آیت‌الله خامنه‌ای، در فهم معنای آن درمان‌اند و یا آن‌را از سر وا کنند.
- بیشتر بخوانید
- هاشمی رفسنجانی؛ درس‌هایی از فرودها و فرازها/ مهدی نوربخش
- نقشی نیمه‌تمام در بازگشتی نیمه‌راه / عبدالعلی بازرگان
- جنبشی که دوباره «سبز» شد / مرتضی کاظمیان
- میراث سیاسیِ هاشمیِ متاخر/ سروش دباغ
رفسنجانی؛ الگوی تغییر سیاسی و بنیان‌گذار خط میانه/ سعید برزین - هاشمی و فهم افق‌های زمان / آرمان سلیمییک ضایعه، یک پرسش/ عیسی سحرخیزهاشمیِ رفسنجانی، اصلاحات و تعادل نش/ طاها پارسابود و نبود هاشمی رفسنجانی / ابراهیم نبویشاگرد زرنگ انقلاب / فرخ نگهدارهاشمی؛ مصلحتی که به حقیقت نرسید/ محمد رهبرپایان عصر آقای خاص سیاست در ایران/ علی کلائی
چگونگی نگریستن به یک «مرگ»/ ملیحه محمدی
دو
در مراسم سوگ هاشمی، حضور حامیان هر دو سوی حکومت چشم‌گیر بود. تا امروز نوع بشر، برای التیام زخم‌های روح، هنوز مرهمی کارسازتر از ادای احترامِ جفاکاران بر مزارِ جفادیدگان، نیافته است.
آیا این حضور دو سویه به نزدیک‌تر کردن روز ادای احترام ستم‌کاران بر خاک خاوران، کمک خواهد کرد؟ هنوز هیچ راهی و روزنه‌ای به‌سوی آن روز گشوده نیست. اما به یقین آن راه و روزنه دورتر می‌بود هرگاه مراسم وداع با هاشمی از جانب «یک سو»، و در غیاب «دیگرسو»، برگزار می‌شد.
آیا این حضور دو سویه به نزدیک‌تر کردن روز ادای احترام ستم‌کاران بر خاک خاوران، کمک خواهد کرد؟ هنوز هیچ راهی و روزنه‌ای به‌سوی آن روز گشوده نیست. اما به یقین آن راه و روزنه دورتر می‌بود هرگاه مراسم وداع با هاشمی از جانب «یک سو»، و در غیاب «دیگرسو»، برگزار می‌شد.
مگر ممکن بود این حضور دوسویه شود، اگر نامه اعمال هاشمی یک‌سویه بود؟ مگر ممکن است که مرگ هاشمی به تبشیر مداراجویی پسینیِ اش، یا به ترویج حرمت اعتدال، کمک نکند؟
جامعه شهری و مدرن شده‌ی ما به حدی از خودباوری رسیده که قادر است به دیگر مسوولان اصلی حکومت اسلامی نیز با مهارت بباوراند که اجر شنیدن صدای مردم، قهر مردم نیست، مهر ملت است.
این تصور که مهر یا قهر شهروندان برای هیات حاکمه علی‌السویه است؛ این تصور که حکومت‌گران، مثل زمانه‌های سابق، حذف ناراضیان را یگانه راه حفظ نظام می‌انگارند؛ این‌که ستم‌کاران نمی‌توانند تا دیر نشده صدای مردم خود را بشوند، همه توهم محض است.
گرچه ادای احترام جمعیت حامی و مخالف هاشمی بر سر خاک او یک استثناء است و نه قاعده، اما این حضور مشترک ناشی از «ذات استثنائی هاشمی» نیست. ذات هاشمی مثل بقیه است. اما حبس‌ها و حصرها نمی گذارد این حرف پوچ اذهان را ترک کند و استثناء قاعده شود. ذات هاشمی مسیحایی نیست. در به روی فیض روح القدس بسته است.
سه
تشییع آرام و پرشکوه هاشمی در حالی در تهران رخ داد که صدای انفجارها در استانبول و آنکارا، در بغداد و موصل، در کابل و قندهار، در دمشق و حلب، در صنعا و عدن، در تریپولی و بن غازی، و حتی در ریاض و مکه، صدای گروه‌های مردم را خاموش و تعمیق هراس میان آنان را گزارش می‌کند. تشییع هاشمی در تهران در حالی برگزار شد که در واشنگتن دارد فکری جهان‌بین و خردگرا کنار می‌رود تا فکری عوام‌گرا و خودبین غلبه کند و هیچ جای دنیا نیست که از مضرات این تغییر برکنار بماند. در یک چنین فضایی، اگر درایت مردم و تدبیراعتدالی-اصلاحی در کار نبود، یا مثل دهه اول انقلاب، به کشورمان دستاندازی می‌کردند، و یا چون دهه‌های بعد، تحریم‌سازی به هوای براندازی.
تشییع دوسویه اما آرام هاشمی پیامی پرمعنا برای جهان داشت: در ایران یک جامعه شهری مجرب و پرشمار شکل گرفته است که در گذر از رنج‌ها یاد گرفته است که با حاکمان نافرمان چه کند تا رفتار آنان با خود را دگرگون سازد، و بی‌هیچ نیاز به ریختن خون یا هجوم و فشار و حمایت خارجی.
ایران از آن دوران که دیگران برایش نسخه‌پیچی کنند، سال‌هاست عبور کرده. حضور همزمان حاکمان و معترضان در یک مراسم، به جهان گفت روی خونین‌شدن مبارزه قدرت در ایران، یا تکرار آن‌چه در خاورمیانه و شمال افریقا رخ داد، کم‌تر حساب کنند. رفتن هاشمی نشان داد که حامیان کسب قدرت از طریقی جز صندوق رای، کم شمارتر و امید خارجی به رونق کار ایشان، محو تر شده است. .
ایران از آن دوران که دیگران برایش نسخه‌پیچی کنند، سال‌هاست عبور کرده. حضور همزمان حاکمان و معترضان در یک مراسم، به جهان گفت روی خونین‌شدن مبارزه قدرت در ایران، یا تکرار آن‌چه در خاورمیانه و شمال افریقا رخ داد، کم‌تر حساب کنند. رفتن هاشمی نشان داد که حامیان کسب قدرت از طریقی جز صندوق رای، کم شمارتر و امید خارجی به رونق کار ایشان، محو تر شده است. .
چهار
برخی تحلیل‌گران می‌گویند فقدان هاشمی بر توازن قدرت در حکومت، و نیز میان حکومت و مردم تاثیر منفی برجای می‌نهد. این ارزیابی به دلایلی که در بالا شمردم شتاب‌زده و بدبینانه است. آنها عمدتا حضور در ارگان‌های قدرت، در مجلس خبرگان، مجمع تشخیص و یا دسترسی به رهبر را ملاک می‌گیرند. اگر هاشمی در این سالهای اخیر یک پای تصمیم‌سازی‌های روزمره نظام بو این حرف یک شق حقیقت بود. اما هاشمی در سالهای واپسینی عمرش عمدتا یک وزنه تصمیم‌ساز اجتماعی بود. تاثیر عمل او در بالا عمدتا به واسطه انتخابات و سمت‌دهی به رفتار مردم بود.
میراث بزرگ هاشمی کمک به کاهش سطح ترس از مردم در لایه‌های بالایی حکومت است. این ترس مهم‌ترین منبع تولید افراط‌گرایی است و کاهش آن بازار اقتدارگرایی در بالا را کساد می‌کند. این میراث برباد نمی‌رود، در جان دیگران جا خوش می‌کند.
حضور همزمان اما دو سویه جمعیتی بزرگ بر مزار هاشمی، با وجود همه شماتت‌ها و دل نگرانی‌ها، خود نوعی تمرین مدارا بود. این آغاز راه است. بدگمانی هم در میان آنان که به امر رهبر آمدند، و هم در میان آنان که برای اکبر آمدند، هم‌چنان جاری است. با این‌همه، این حضور دوسویه بر مزاری واحد، آغاز نوعی دیدار و گفتگو میان دو «لشگر» است. آنها که هنوز حضور جمعیت‌های ناهم‌فکر را فتنه می‌فهمند، آنها که هنوز از حضور در مراسم تدفین کسی به سوی مردم بازگشته به خاطر گذشته او پرهیز می‌کنند، امروز در کشور ما فراوان‌تر یا میدان‌دارتر از دیروز نیستند. این «موانع حضورِ ما» نیست که ما را به حاشیه می‌برد. این «امتناع ما از حضور است» که ما را حاشیه می‌راند و منزوی می‌کند. تجربه خاتمی بس عبرت‌آموز است.
پنج
فشارها و پیچیدگی‌های ناشی از ابعاد درگیری‌های ایران در منطقه، تعلل یا ناتوانی دولت امریکا در اجرای تعهدات ناشی از برجام و کم‌پولی دولت، کسب و کارها و معیشت مردم را زیر فشار قرار داده و وضعیت اقتصادی را دشوارتر می‌کند. و این همزمان است با چرخش بزرگ در ایالات متحده و تاثیر محرز آن بر اوضاع منطقه و ایران. هنوز همه مولفه‌ها و پیآمدهای روندی که در امریکا و اروپا پیش می‌رود شناخته نیست و ممکن است باز کشور ما به عبور از گردنه‌های سخت دعوت شود.
زمان آن است که دستگاه حاکمه کشور هم این ظرفیت‌ها بهتر بشناسد و هم آن تهدیدها را. ارتقاء سطح اعتماد حکومت به مردم مهم‌ترین ضامن عبور امن‌تر کشور از گردنه‌های سخت است و حبس‌ها و حصرها مهم‌ترین مانع بسیج همه ظرفیت‌های کشور در این راه.
می‌گویند این حبس‌ها برای آن است که بیم بروز «فتنه» می‌رود. این حرف ناشی از ترس از مردم است. مردمی که با گذر از رنج‌ها یاد گرفته‌اند که با حضور خود، یا با رای خود، رفتار حاکمان را تغییر دهند به فتنه روی نخواهند کرد. سیر رویدادهای دو دهه اخیر نشان می‌دهد که مردم در عمل قادر شده‌اند بر رفتار حاکمان در قبال خود با رای خود تاثیرگذار شوند. این مردم با دیگر سران حکومت، اگر تغییر رفتار دهند، جز آن نخواهند کرد که با هاشمی و خاتمی و روحانی کردند. و هیچ کشوری در منطقه ما هنوز به این چنین ظرفیتی دست نیافته است.
حضور پر شکوه تهران در مشایعت هاشمی بار دیگر با متانت گفت که صاحبان واقعی این کشور بخشنده و مهربان‌اند. آنها هیچ سلامی، حتی دیرهنگام، را بی‌پاسخ یا بد-پاسخ نخواهند گذاشت. نه هاشمی استثناء است و نه خاتمی.
نگاهی به نوشتار چریکی دیگر
علی کشتگر
آقای کشتگرکمترین اشاره ای به جنایاتی که در طول حیاتش انجامداد نمی کند!
چرا در این سرمای زمستان و با آن سابقه‌ای که از برخورد سرکوبگرانه رژیم به تظاهرات گذشته مردم در حافظه‌ها مانده است میلیونها تن از مردم تهران در مراسم خاکسپاری هاشمی رفسنجانی به خیابانها می‌آیند و بسیاری از آنها برای آزادی میرحسین موسوی و سایر حصرشدگان شعار می‌دهند؟
اگر بخواهیم شعارها و احساسات دیروز مردم را به دور از احساسات و با عقل و منطق تبیین کنیم چه نتیجه ای خواهیم گرفت؟
استانداری تهران شمار شرکت کنندگان در مراسم خاکسپاری هاشمی رفسنجانی را دو و نیم میلیون نفر اعلام کرد (بی. بی. سی) و برخی از خبرگزاریها از حضور میلیونها ایرانی در خیابانهای اطراف دانشگاه تهران خبر دادند.
چرا در این سرمای زمستان و با آن سابقه ای که از برخورد سرکوبگرانه رژیم به تظاهرات گذشته مردم در حافظه ها مانده است میلیونها تن از مردم تهران در مراسم خاکسپاری هاشمی رفسنجانی به خیابانها می آیند و بسیاری از آنها برای آزادی میرحسین موسوی و سایر حصرشدگان شعار می دهند؟ چرا صداوسیما و خبرگزاری های رسمی جمهوری اسلامی از انعکاس واقعی ابعاد حضور مردم در مراسم عزای یکی از رهبران بلند پایه رژیم تا به این حد می ترسند و نمی توانند این حضور میلیونی را به حساب حمایت مردم از جمهوری اسلامی جا بزنند؟ پاسخ البته روشن است:
هم هسته اصلی قدرت و شخص رهبر جمهوری اسلامی معنای این حرکت مردم را می دانند و هم خود مردم. معنای حضور میلیونی مردم تهران در خیابانها آن است که:
۱-جامعه ایران تشنه و مستعد تغییر است.
۲- جنبشی که در تظاهرات مسالمت آمیز به خون کشیده شده ۸۸ سرکوب شد، زنده است. و همچون درخت نیرومندی که ریشه در چارسوی اعماق خاک دوانده و به تیشه هیزم فروش ریشه کن نمی شود دوباره سر از خاک برکشیده است.
حضور مردم در مراسم خاکسپاری هاشمی رفسنجانی نه بخاطر پیشینه او در دورانی است که از مسئوولان طراز اول جمهوری اسلامی بود وکم وبیش مثل خامنه ای عمل می کرد، بلکه به موضع گیری های او در مخالفت با کودتای خرداد ۸۸ و فاصله گرفتن نسبی او از رهبر جمهوری اسلامی و مخالفتش با حصر رهبران جنبش سبز مربوط می شود.
حضور خودجوش میلیونی مردم نشان داد که رژیم و رهبر آن نه فقط نتوانسته اند با سرکوب و ارعاب و حصر و نیز تظاهرات فرمایشی ۹ دی، جنبش دموکراسی خواهی سبز را ریشه کن کنند، بلکه برعکس، این جنبش عمق و ابعاد بیشتری در جامعه ایران پیدا کرده است.
شاید اگر رژیم از سال ۸۸ به این سو توانسته بود با فساد و غارت و دروغ که سراپای آن را به گند کشانده مبارزه کند و امیدی برای میلیونها کارگر و دانش آموخته بیکار و مردم تشنه عدالت آزادی ایجاد کند، می توانست زنده به گور کردن رهبران جنبش سبز را هم توجیه کند و خاطره آنان را از اذهان عمومی پاک کند. اما وقتی مردم می بینند که همه پیش بینی ها و هشدارهای میرحسین موسوی که از خطر فساد و دروغ سخن می گفت و تاکید داشت که اگر در برهمین پاشنه بچرخد فساد و دروغ همه چیز را به تباهی خواهد کشید یک به یک درست از کار درآمده و هر که دروغگوتر و چاپلوس تر و فاسدتر است به رهبر نزدیکترشده است، طبیعی است که خاطره همراهی نسبی هاشمی رفسنجانی با جنبش سبز را پاس دارند و حصر شدگان را بر تارک خود بنشانند و در اعتراض و مخالفت با بساط دزدی و سرکوب و فساد حاکم آنان را با آرزوها و خواسته های خود همراه ببینند. بویژه آن که حصر شدگان در مقاومت و وفاداری به عهدی که با مردم بسته اند سنگ تمام گذاشته باشند.
شعار هزاران تن از مردمی که در این مراسم نام میرحسین موسوی را تکرار کردند و میلیونها ایرانی دیگری که در سراسر ایران و جهان با این شعارها همدل و همراه بودند شکوه جنبشی را به نمایش گذاشت که رژیم ولایت مطلقه فقیه در سالهای گذشته همه قدرت جهنمی خود را علیه آن به کار گرفته و مرگ آن را بارها اعلام کرده است.
اگر در ایران حداقل های موازین دموکراتیک وجود داشت و مردم حق آن را داشتند که آزادانه برای مطالبات خود تجمع و تظاهرات برپا کنند قطعا خواستار پایان دادن به حکومت فقها و برچیدن بساط ولایت مطلقه فقیه می شدند. چرا که مردم به تجربه دریافته اند که منشاء سرکوب، دزدی و فساد، سلطه ی ولایت مطلقه فقیه است.که واژه ام الفساد برازنده آن است. سیلی که در خیابانهای تهران جاری شد یک حرکت هوشیارانه دیگر مردم علیه نظام ولایت مطلقه فقیه بود. این سیل را همیشه نمی توان مهار کرد. این سیل خبر از توفانی می دهد که مترصد فرصت است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر