ریحانه طباطبایی:
به یاد آن دوران، و آرزوهای طلایی
از قبیله روزنامه نگاران خیلی ها
کوچ کرده اند. خسته بودند. از توقیف هر روزه. از بازداشت های سالیانه. از مرغ
عروسی و عزا بودن. می خواستند که بنویسند. می خواستند که نقد کنند. حرف داشتند
برای زدن. آنقدر بستند و بردند که کم کم رفتند. آنقدر بستند و بردند که کم کم خانه
خالی شد. یکی شبانه از مرز غربی رفت و دیگری شبانه از مرزهای جنوبی. بعضی ها هم تا
پاسپورت توقیف نشده بود از مهرآباد و بعدترها از فرودگاه امام رفتند.
حالا چند سالی هست که دوستی با
این دوستان کوچیده جرم شده و از مصادیق جاسوسی و تبلیغ علیه نظام و اجتماع و تبانی
و هزار اتهام جدید شده است. آنها را کوچاندند، حالا می خواهند رفقایشان را هم
ازشان بگیرند، می خواهند بین آنها که رفته اند و آنها که مانده اند فاصله
بیندازند. می خواهند رفاقت ها را نشانه بروند. یک روز از ادراک سازی مفهومی می
گویند. یک روز از لیست حقوق های حسین باستانی پرده بردای می کنند، یک روز حلقه ی
بهنود را افشا می کنند، یک روز فرشته قاضی را به مسلخ می برند و آن دیگر روز من
مانده در داخل کشور را به اتهام ارتباط با اینها می گیرند. می گیرند تا بترسم از
داشتن دوستانی که آن سوی مرزها نوشته اند. تا دوستانم آن طرف تر تنها شوند.
پرونده می سازند و می گذارند در
لیست حقوق بگیرهای فلان رسانه و فلان جا… اما اشتباه می کنند، این رفاقت ها به این
راحتی از بین نمی رود. ماها شاید با هم اختلاف سلیقه و نگاه داشته باشیم. شاید حتی
رسانه های همدیگر را تایید نکنیم. شاید نوشته های هم را دوست نداشته باشیم. شاید
من اصلاح طلب داخل حکومتی خاتمی چی باشم و آن دیگری روزنامه نگار سوسیالیست دغدغه
مند کارگران و … اما ما دوستیم و دوست می مانیم اگر تا قیام قیامت هم پرونده
بسازید و اتهام سازی کنید دوستی های ما زیر بار هیچ اتهام و پرونده ای نمی رود …
همین جا در همین صفحات مجازی قربان صدقه هم می رویم و با هم غصه می خوریم و می
خندیم تا شاید دوباره روزی زیر آسمانی که وطن می خوانندش کنار هم زندگی کنیم.
منبع: فیس بوک نویسنده
ا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر